Er is zo vaak een naamloos verdriet,
bij velen die hier eenzaam achterbleven
en dikwijls zie je al hun zorgen niet,
als zij alleen hun levensdraden weven.
O, hoorden zij nog eens die stem,
één woord zou hen gelukkig maken.
Een enkele blik van haar of hem,
zou ongekend hun harten raken.
Nooit trok zo snel de eeuwigheid,
omdat het weerzien daar zal wachten,
een eeuwig samenzijn door God bereid,
na vele eindeloze nachten.
Dan dreigt geen dood, geen bitter scheiden meer.
dan wordt vervuld waarop wij samen wachten.
Zo'n blijde toekomst: Eeuwig bij de Heer,
zal dat niet alle zielenpijn verzachten?
Frits Deubel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter