Geen zoekers maar vinders

Van sommige mensen wordt gezegd; 'Dat is een echte zoeker'. Wanneer men vervolgens zou vragen waarnaar die persoon op zoek is, dan krijgt men de meest uiteenlopende antwoorden. Centraal in die antwoorden staat dikwijls dat de zoeker op zoek is naar de zin en betekenis van het leven. Daarover is natuurlijk al erg veel gezegd en geschreven. Maar de zoeker stelt zich niet tevreden met gangbare antwoorden. Bovendien is de zoeker niet tevreden met de uitleg van een ander. Hij wil een antwoord niet lezen in een boek of te horen krijgen. Hij wil het zelf ervaren!

Sommige zoekers vinden inderdaad antwoorden, andere nooit. Bovendien zijn er mensen die helemaal niet zoeken, maar toch datgene vinden waar zoekers op uit waren.

De antwoorden waar het hier om gaat zijn ervaringen. Het zijn ervaringen die inderdaad inzicht bieden als het gaat om de zin en betekenis van het leven. Wie dergelijke ervaringen niet zelf kent, kan zich zoiets misschien moeilijk voorstellen. Toch gebeurt het en, zoals gezegd, lang niet altijd als gevolg van bewust zoeken. Dat blijkt in de ervaring van een vierentwintigjarige verpleegster die op weg naar huis even was gaan zitten om van een mooi uitzicht te genieten. Zij maakte het volgende mee.

'Ik heb geen zin om naar huis te gaan, maar ga zitten om nog een poosje van het uitzicht op het meer te genieten. Opeens merk ik dat het om me heen stil geworden is, alsof alles rust in een soort eerbiedige verwachting. Ik ben verrast en vraag me af wat er dan wel gaat gebeuren. Spoedig heb ik het niet koud meer, maar merk ik dat ik aanzwel, hoewel ik nog steeds op datzelfde plekje zit. Ik probeer op te staan, maar dat lukt me niet. In plaats daarvan krijg ik het gevoel dat ik mijn lichaam verlaat, dat ik eruit weg vloei en één wordt met het gras, de aarde en alles wat er om me heen is. Zoiets vredigs had ik nog nooit meegemaakt. Ik denk: dit is vast de eigenlijke kern van de werkelijkheid. Ik wilde dat ik nooit meer in mijzelf terug hoefde te keren, maar vraag me af wat dat nu moet met mijn lichaam dat openlijk achtergebleven is. Ik zie het niet, maar weet dat het daar beneden op de grond ligt. Als ze het vinden, komt er onnodig opwinding van. Het liefst zou ik willen dat ook mijn lichaam verdween. Even later valt ook deze zorg van mij af en is er alleen nog maar eenheid en volmaaktheid. Hoelang dit heerlijke gevoel me vervult, weet ik niet. Misschien een half uur, maar wanneer ik het landschap om me heen weer kan zien, is het donker geworden. Ik voel me alsof ik uit een heel diepe slaap ontwaak. Ik moet moeite doen om wakker te worden, hoewel ik eigenlijk niet eens wil. Daarna duurt het nog een tijdje eer ik weer in zoverre functioneer dat ik naar huis kan gaan.'

Deze verpleegster was niet bewust uit op het krijgen van zo'n ervaring. De belevenis overviel haar als het ware. Opmerkelijk is wel dat een belangrijk aspect haar direct duidelijk is. Ze voelt zich één worden met haar omgeving en denkt: '... dit is vast de eigenlijke kern van de werkelijkheid ...' Waar die nieuw verworven kennis nu precies uit bestaat is niet uit te leggen.

Prana - Hans Gerding