Ten diepste eenzaam zijn

Als je mediteert of gewoon op een ander moment stil word, voel je diep van binnen de laag van de eenzaamheid. Dat klinkt heel treurig en soms is het dat ook. In ieder van ons is deze laag te vinden. Het is de laag die erbij hoort. De laag waar de Amerikaanse psychiater Yalom aan refereert als hij ons vertelt dat ieder mens 'ten diepste eenzaam is'.

Het is een hele confronterende laag, daar diep in je. Verbijsterend in zijn helderheid en rauwheid. De meesten gaan er vaak voor op de loop. Dingen doen. Afleiding zoeken.



Je kunt erbij blijven en je realiseren dat dit
een pijn is van alle mensen.
Het is wat Pema Chödrön bedoelt als ze schrijft:

"Zou je het als een gouden kans kunnen aangrijpen

als je 's morgens wakker wordt en zomaar opeens
het hartzeer van vervreemding en eenzaamheid voelt opkomen?

Zou je je, in plaats van jezelf te kwellen

of het gevoel te hebben
dat er iets verschrikkelijks gebeurt,
op dat moment van verdriet en verlangen kunnen ontspannen,

zou je de onbegrensde ruimte van het menselijk hart

kunnen voelen?

De volgende keer dat je de kans krijgt
kun je het eens proberen."

Ik denk ook dat dit voelen van de onbegrensde ruimte van je menselijke hart de stap is die je nog te nemen hebt. Dat dit met compassie te maken heeft. Dat dit de verbinding herstelt. Het besef dat deze pijn een Universeel gegeven is, schept de band met je medemensen waardoor je je verbonden voelt en dat werkt heel troostend.



Een konijn merkte mijn toestand

Ik was triest op een dag en ging wandelen;

ik zat neer in een wei.

Een konijn merkte mijn toestand

en kwam naderbij.

Dikwijls is er niet meer nodig dan dit

zo dicht bij schepselen te verkeren

die zo vol weten,

zo vol liefde zijn.

Dat zij niet redeneren,

ze staren slechts

met hun

geweldige begrip.

Sint Jan van het Kruis

16e-eeuwse mysticus