donderdag 7 november 2013

De blauwe plekken op mijn ziel



Beste huisarts,

Ik heb begrepen dat ik u gekwetst heb met mijn scherpe woorden. Wat spijt me dat. Het was beslist niet mijn bedoeling. Net zomin als u mij wilde kwetsen natuurlijk, met uw depressie-standaard.

Want natuurlijk stelt u uw hart open voor mijn existentiële problemen. Natuurlijk leest u alle boeken over depressie waar ik in de loop van mijn leven steun bij gevonden heb. Natuurlijk zegt u pas dan, dat meer beweging goed voor me zou zijn, maar als goede huisarts heeft u natuurlijk al lang in mijn dossier genoteerd dat ik op eigen initiatief met medische fitness ben begonnen.

Natuurlijk weet u ook wat er in mijn leven allemaal heeft gespeeld, waardoor de serotonineproductie zo afnam. Natuurlijk weet u ook hoe erg het echt is geweest. Natuurlijk spreekt u uw bewondering uit dat ik toch, geheel op eigen handen en voeten, uit die put omhooggeklommen ben, en me nu als zelfstandig ondernemer handhaaf in dit steeds hartelozere land, dat me af en toe gevaarlijke dipjes bezorgt.

Ik voel de blauwe plekken op mijn ziel. Zonder medicijnen zou ik ze zo erg voelen, dat de pijn ondraaglijk zou zijn. Dat weet u. Daarom zegt u ook niet: "Ik zou maar eens gaan wandelen." Want u hebt zich verdiept in mijn persoon en mijn geschiedenis. U bent een hulpverlener met mensenkennis en mensenliefde. U weet dat geen mens aan een standaard voldoet.

8 opmerkingen:

  1. Hey je bent er weer met wel een heftig blogje...niemand wil zich zo voelen, maar fijn dat je arts in ieder geval begrip toont en wat is er nu belangrijker dan een luisterend oor en begrip.
    Als dit over jezelf gaat wens ik je sterkte want een lange weg te gaan...en zo te lezen is die zwaar. Maar leuk om je weer te zien bloggen...grtjes

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Diana goeden dag
    ik las bij mij een reactie van Rebbeltje , dat je terug zou zijn , maar ja ik was op het werk , dus zie het nu pas
    en hoe !
    heftig zou ik het willen bestempelen
    ik wandel heel veel , de maand oktober was zelfs extreem met 106 km aan pracht wandelingen
    ik ben niet depri , zou het misschien moeten zijn , en eerlijk gezegd heb ik momenten gehad dat ik dacht laat me maar slapen , helaas bij mij regeerde de gein en die liet me niet gaan
    Diana ik hoop al is wel en welkom terug , ik ga zo slapen na de nachtdienst
    ik zeg toch
    geniet de dag

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goedemorgen Miss D,

    Ik zag opeens een update in mijn feedreader staan en dacht hey, wie was dat ook al weer :P
    Je bent er weer dus. Voor even of voor lang, we zullen het beleben. Voor nu, welkom terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. He lieve Diana, ben blij hier wat van je te lezen. Helaas nog niet hele goede berichten, maar je bent hopelijk weer op weg naar boven.

    Love As always
    Di Mario

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heej, dacht ik: Solitude...ze is er weer! En hoe! Goed geschreven stukje, heel persoonlijk. Ik herken me erin, alleen helaas niet mijn huisarts. Fijn dat je er weer bent. Zelf heb ik ff een break ingelast, dus ben tijdelijk niet in Blogland, maar deze kans kon ik niet laten liggen :D
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bijna de moed opgegeven op een ..... en daar is ze weer. !!
    Welkom terug.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Per "toeval" kom ik via via plots op jouw blog Diana.
    Blauwe plekken op jouw ziel.....zo verdomd pijnlijk en herkenbaar.
    Ik zou willen dat ik kon toveren en dat het lijden van jou en van ons allemaal niet hoefde te bestaan.
    Dat is niet mogelijk helaas, maar weten dat we een troost kunnen en mogen zijn voor elkaar, maakt misschien de scherpte een beetje minder.
    Ik wens je veel kracht en sterkte toe.
    Liefs, lies.

    Het leven

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoi Diana.
    Ik zag dat je reageerde ergens en was verbaasd ,ik krijg geen updates van je blog . Zo te lezen gaat het niet echt geweldig met je en ik hoop dat er snel verbetering zal zijn .Sterkte
    Liefs Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen

Laat een reactie achter