De zangvogels

Er was eens een eenzaam meisje
dat wanhopig smachtte naar liefde.

Op een dag wandelde ze door een bos en vond daar twee uitgeputte zangvogels. Ze nam de vogels mee naar huis en stopte ze in een vogelkooi. Ze verzorgde de vogels met liefde en al snel waren de vogels weer sterk en gezond. Elke ochtend begroetten ze het meisje met hun prachtige gezang. Het meisje genoot en voelde een grote liefde voor de vogels. Het gezang kon haar niet lang genoeg duren.

Op een dag liet ze de deur van de kooi open staan en de sterkste van de twee vogels vloog uit. Gespannen zag het meisje hoe de vogel boven haar cirkelde. Ze was zo bang dat hij weg zou vliegen en ze hem nooit meer zou terugzien dat ze, toen hij vlak bij haar was, hem met een wilde haal uit de lucht plukte en hem stevig vast hield in haar vuist. Blij als ze was met haar succes deed ze de hand in de kooi en opende haar vuist. In afschuw staarde ze naar de dode vogel. Haar wanhopige omklemmende liefde had hem gedood.

Ze zag de andere vogel in de hoek van de kooi. Ze voelde zijn verlangen naar vrijheid. Ze tilde hem voorzichtig met twee handen uit de kooi en opende haar handen in de lucht zodat de vogel weg kon vliegen.

De vogel cirkelde een paar keer door de lucht. Het meisje zag de blijdschap van de vogel. Ze was niet bezig met haar eigen verlies. Ze wilde dat de vogel gelukkig was.

Plotseling vloog de vogel naar haar toe en landde zachtjes op haar schouder. Het floot de mooiste melodie die ze ooit had gehoord.

De snelste manier om liefde te krijgen

is om het te pakken en stevig vast te houden.

De beste manier om liefde te krijgen

is om het te geven.