Dromen die je nooit vergeet

Dit is een persoonlijk verhaal. Een onvergetelijke herinnering.

Enkele jaren geleden beleefde ik een uitzonderlijke droom. Ieder mens droomt, het is een manier om de dagelijkse dingen een plaats te geven en gebeurtenissen te verwerken. Er zijn echter dromen die je nooit meer vergeet.

Mijn verhaal begint op 8 jarige leeftijd met het afscheid van mijn grootvader. Mijn rots in de branding. We waren onafscheidelijk en het leek alsof onze verbondenheid onverbrekelijk en voor eeuwig was. Bij hem voelde ik me veilig, kon me urenlang nestelen in zijn schoot en genoot van zijn warme omhelzing. Uren en dagenlang heb ik in zijn armen geslapen met enkel het geluid van een tikkende pendule op de achtergrond.

Dagelijks maakten we lange wandelingen, plukten braambessen, brachten een bezoekje aan een boerenknol die elke dag uitkeek naar onze komst en het lekkers dat we meebrachten. De natuur was toen nog ongerept met prachtige weilanden, kleine wandelpaadjes, het wiegende gras, wilde papavers, korenbloemen en uitgestrekte velden. Het was voor ons de hemel op aarde. Tot op de dag dat mijn grootvader ziek werd en naar het ziekenhuis moest. En plotseling was zijn bed leeg.

Mijn moeder vertelde me dat mijn grootvader dood was. Ik had geen flauw idee wat de dood inhield. Ik herinner me niets meer van de begrafenis, enkel de leegte die mijn grootvader naliet.

Plotseling stond ik alleen. Niemand heeft ooit de moeite genomen om me te troosten of me verteld waar mijn grootvader naar toe was. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam. Want als kind begrijp je er niks van.

Jarenlang heb ik mijn verdriet en het gemis diep in mezelf achter slot en grendel opgesloten zodat de pijn draaglijk was. Ik weet nu dat mijn grootvader me nooit heeft verlaten. Hij is er altijd geweest en onze verbondenheid is er door de jaren heen alleen maar sterker op geworden. Iedere dag is mijn grootvader in gedachte bij me.

Maar ik miste steeds zijn aanwezigheid, zijn warmte, de veiligheid van zijn armen om me heen.

En dan tijdens een nacht gebeurt er iets ongelooflijks. Op het moment van de gebeurtenis zat ik in een zeer moeilijke periode van mijn leven. Vaak lag ik te piekeren en kon de slaap niet vatten.

Plotseling bevond ik me in een lange dreef met aan weerszijden tientallen gigantische bomen. Hun groen bladerdek was weelderig en overdekte het brede grintpad. Achter mij stond een kleine kapel in aanwezigheid van mijn vader, grootmoeder (de vrouw van mijn grootvader) en mijn moeder (die nog steeds in leven is).

Aan beide zijden van het brede pad lagen weiden met heldergroen gras omgeven door een houten omheining. De zon scheen volop en de lucht was helderblauw. Ik herinner me dat ik in gesprek was met de drie aanwezigen toen er plotseling in die eindeloze verte een silhouette opdaagde. Ik zag een man en plotseling voelde ik een onverklaarbare aantrekkingskracht die me letterlijk naar de dreef zoog. De aanwezigen maanden me te blijven staan maar de aantrekkingskracht was onweerstaanbaar. Ik begaf me op het pad in de dreef en begon langzaam te wandelen. Ongewild versnelde mijn voeten en zag dat de man langzaam mijn richting uitkwam. Opeens halverwege bleef ik als genageld aan de grond staan.

Was dit werkelijkheid??!!

Dit was niet mogelijk, die man leek op mijn grootvader. En toen hoorde ik mijn naam. Ik begon te lopen, mijn grootvader strekte zijn armen wijd open en opeens voelde ik de warmte van zijn aanwezigheid. Ik huilde als een klein kind, mijn tranen leken onophoudelijk te stromen. Alle pijn, verdriet en gemis stroomden uit mijn lichaam en opnieuw voelde ik me 8 jaar.

Na enige tijd hief ik mijn hoofd op en keek mijn grootvader in zijn vertrouwde ogen. Ik zag hem stralen, en een ongekende rust verspreidde zich doorheen mijn lichaam. Ik vertelde hem hoe ik hem al die tijd had gemist. Hij nam mijn gezicht in zijn handen en zei: " Ik heb je ook zo ontzettend gemist maar weet je ik heb je nooit echt verlaten."
Ik weet hoe moeilijk het leven op dit moment voor je is, maar je tijd is nog niet gekomen. Je hebt nog onafgewerkte dingen in je leven." Hij voelde mijn teleurstelling en zei: "Ik beloof je wanneer je tijd is gekomen ik op je zal wachten. Maak je om mij maar geen zorgen, ik ben gelukkig op de plek waar ik ben. Ik moet nu gaan want ze wachten op me."

Zachtjes gleed mijn gezicht uit zijn handen en wist dat ik hem moest loslaten. Mijn grootvader draaide zich om en wandelde langzaam naar het einde van de dreef. Even keek hij nog achterom, zwaaide en verdween. Ik voelde me verdrietig maar tegelijkertijd gelukkig want ik droeg zijn warmte in me.

Hoelang nadien ik ontwaakte weet ik niet maar ik herinner me nog wel het zalige warme rustgevende gevoel. 

Vanaf die dag heb ik mijn leven anders aangepakt, ik heb mijn gedichtenbundel geschreven en uitgebracht, gedreven door een niet doofbaar kracht. Ik ben me meer gaan toeleggen op spiritualiteit en het bijstaan van mensen op weg naar de dood. Ik weet nu dat mijn grootvader altijd bij me is. Ik voel zijn aanwezigheid samen met zijn warmte en geluk die door mijn lichaam stromen. En ik weet dat wanneer mijn dag is gekomen hij er zal zijn om me op te wachten.

Het is één van de mooiste en meest indrukwekkende ervaringen in mijn leven. En wanneer ik met mijn hond door de bossen wandel weet ik dat er altijd iemand in alle stilte naast me loopt.

Het bovenstaande verhaal is niet door mij geschreven.
Gevonden ergens op een site en het heeft me diep ontroerd.
De naam van deze schrijfster is niet te achterhalen.