Ik ervaar dat soms weer als er in een vertelkring iemand iets uit zijn eigen leven vertelt. Het verbindt, als er goed geluisterd wordt. Je gebruikt dan het verhaal van een ander niet om alvast je eigen verhaal voor te bereiden. Onderhuids gebeurt dat natuurlijk toch wel, maar je stelt je open. Een verhaal dat niet ontvangen wordt, kan beter niet verteld worden.
De Noord-Amerikaanse Indianen leren ons zuinig te zijn op onze visioenen. Ik voeg toe: op gevoelens, belevingen, wederwaardigheden, kleine dingen: ze kunnen het topje van de ijsberg zijn, omdat ons 'visioen' zo vaak onder water schuilt.
Bescherm jezelf. Deel alleen met wie ontvangen kan. En als het dan toch weer gebeurt - zelfs bij je ziekbed, en met name daar, kan het je gebeuren - dat je bezoeker roept: 'Heb ik ook, heb ik ook ...,' en je hele verhaal naar zich toetrekt, draai je om en rust wat uit.
Het eigenlijke helen van vertellen vindt plaats in korte momenten van rust, van 'even niets'. Soms zijn er tranen - maar wie nooit eens huilt, komt op den duur droog te staan. Vertellen leert emoties te accepteren en ondertussen kritisch te blijven, niet veroordelend. Het leert je om op emotionele momenten onbevooroordeeld naar jezelf te luisteren.
Jac Vroemen
De kracht van verhalen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter