Zo ziet ons leven als mens er meestal uit, we draven rond als ijsblokken en botsen hard tegen elkaar op. Vaak raken we elkaar zo hard, dat de hoeken eraf springen. Om onszelf te beschermen, bevriezen we zo hard als we kunnen en hopen dat als we met anderen in botsing komen, zij aan diggelen gaan, voordat het ons overkomt.
We bevriezen omdat we bang zijn. Onze angst maakt ons star, onbeweeglijk en hard, en we schoppen herrie als we tegen iemand anders oplopen. De kans is groot dat hindernissen of onverwachte moeilijkheden ons ontredderen.
ijsblokken doen pijn. ijsblokken hebben het moeilijk. Als we hard en star zijn, glijden we vaak uit en verliezen controle, ook al zijn we nog zo voorzichtig. We hebben scherpe randen die schade aanrichten, en we doen niet alleen anderen, maar ook onszelf pijn.
Door het eenvoudige proces van waarneming leert het ijsblok hoe het zijn eigen warmte kan scheppen. Het vuur van aandacht doet zijn hardheid smelten. Als het ijsblok ziet hoe het tegen anderen opbotst en pijn veroorzaakt, als het zijn eigen scherpe kanten ziet, begint het te beseffen hoe koud en star het is geweest. Dan gebeurt er iets vreemds. Terwijl ijsblokken hun eigen activiteiten beginnen op te merken, hun "ijsblokkigachtigheid" waarnemen, worden ze zachter en soepeler, en door gewoon waar te nemen wat ze zijn, groeit hun inzicht.
Charlotte Joko Beck - Niets Bijzonders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter