Haar ogen waren blauw, haar haren grijs, ze zei dat ze maar weinig dingen wist maar wat ze zei, was zó gerijpt ... zó wijs.
Wel duizend maal heb ik gedacht: dat is 't, De hoog're dingen speelden bij haar mee, zij zag het leven in een ander licht. Zo stond ze ook te kijken naar de zee, 'n glimlach op haar nobele gezicht.
Zo kunnen dromen in het landschap staan in volle rust en helemaal compleet zo is ze ook die avond doodgegaan.
En nooit vergeet ik wat zij voor me deed.
Toon Hermans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter