Luna

Kijkend naar mijn schaduw in het zilveren licht,
richt ik mijn blik omhoog, naar de ronding van de volle maan.

Het weerspiegelde zonlicht schijnt mij kil in het gelaat.
Van de oorspronkelijk warmte is niet veel bewaard.

Pokdalig en gewond verraadt het zijn geschiedenis.
Vol inslag en bruut geweld.

Fier overeind in het midden van de nacht,
Schijnbaar onberoerd trekt hij zijn rondjes.

Trekkend aan al wat leeft en beweegt.
Zelfs de oceanen gehoorzamen aan zijn gezag.

Verdacht van stemmingmakerij en in staat geacht,
het denken en voelen te beïnvloeden van mensen.
Als een dief in de nacht.

Schrijdend, onzichtbaar voor het blote oog.
Verheft hij zich boven ons bestaan.

Niet gebukt onder hetgeen hem verweten wordt.
Onverstoord.
Net als de baan waarin hij is gevangen.
Het perfecte ellips.

En op een onverwacht moment,
nog voor het aanbreken van de dag,
laat deze kracht hem ooit eens los, wetende in rust,
dat geen mens dat ooit aanschouwen mag.