Mijn masker

Hoor alsjeblieft wat ik niet zeg! Laat je niet door mij voor de gek houden. Laat je niet in de war brengen door het gezicht, dat ik zet. Want ik draag duizend maskers - maskers, die ik niet durf af te leggen. En geen van hen ben ik. Doen alsof is een kunst, die mij tot tweede natuur is geworden.

Maar laat je daardoor niet in de war brengen, om Gods wil laat je niet door mij voor de gek houden.

Ik maak een gezellige indruk, alsof alles zonnig en helder in mij is, van binnen en van buiten, alsof mijn naam Vertrouwen is en mijn spel 'Koel', alsof ik een stil water ben en alsof ik alles zelf kan bepalen en niemand nodig heb.

Maar geloof mij alsjeblieft niet! Mijn uiterlijk kan zeker lijken, maar het is mijn masker. Onder dat masker klopt er niets van. Daar ben ik zoals ik werkelijk ben: verward, angstig en alleen. Maar ik verberg dat. Ik wil niet dat iemand het merkt. Bij de gedachte alleen al aan mijn zwakte raak ik in paniek en ik ben als de dood mij aan anderen bloot te geven. Juist daarom verzin ik in mijn vertwijfeling maskers waarachter ik mij kan verschuilen: een nonchalante, slimme facade die mij helpt toneel te spelen, die mij beschermt tegen de alwetende blik, die mij zou kunnen herkennen. Daarbij zou die blik juist mijn redding betekenen. En dat weet ik. Als die blik verbonden zou zijn met aanvaarding en liefde. Dat is het enige wat mij de zekerheid zou geven, die ik mezelf niet geven kan: dat ik werkelijk iets waard ben. Maar dat zeg ik je niet. Ik waag het niet. Ik ben er bang voor. Ik ben bang, dat je blik niet begeleid wordt door liefde en aanvaarding. Ik vrees dat je slecht over mij zou denken en om me zou lachen - en je lach zou mij doden. Ik ben bang, dat ik diep in mijzelf niets ben, niets waard en dat jij dat ziet en mij zult afwijzen. Zo speel ik mijn spel, mijn vertwijfeld spel: een zekere facade naar buiten en een bevend kind van binnen.

Op modieuze toon sla ik mijn oppervlakkig geklets uit. Ik vertel je alles, wat werkelijk niets is en niets van alles, wat werkelijk is, wat in mij schreeuwt, laat je daarom niet in de war brengen door wat ik puur uit gewoonte zeg. Luister alsjeblieft zorgvuldig en probeer te horen, wat ik niet zeg, wat ik graag zou willen zeggen, wat ik zeg om te overleven en wat ik niet zeggen kan. Ik heb een afschuwelijke hekel aan verstoppertje spelen. Eerlijk ! Ik heb een hekel aan dit oppervlakkige spelletje, dat ik speel. Het is een onecht spel. Ik zou werkelijk spontaan willen zijn, gewoon mezelf, maar jij moet me helpen. Je moet je hand uitsteken zelfs als het juist het allerlaatste schijnt te zijn, wat ik wens. Alleen jij kunt deze lege, dode glans van mijn ogen nemen. Alleen jij kunt mij tot leven roepen. Iedere keer als je vriendelijk en zacht bent en mij moed inspreekt, iedere keer als je probeert mij te begrijpen omdat je je werkelijk om mij bekommert, krijgt mijn hart vleugels - kleine vleugeltjes, die heel gebrekkig fladderen, maar toch: vleugels!

Je gevoel, je medeleven en de kracht van je begrip blazen mij leven in. Ik wil dat je dat weet. Ik wil dat je weet hoe belangrijk je voor mij bent, hoezeer jij mij tot de mens kunt maken die ik werkelijk ben - als je wilt. Ik zou zo graag willen dat jij dat wilt. Jij alleen kunt de muur omlaag halen , waarachter ik zit te beven. Jij alleen kunt mij het masker afnemen. Jij alleen kunt mij bevrijden uit mijn schaduwrijk, uit mijn angst en onzekerheid - uit mijn eenzaamheid. Zie mij niet over het hoofd. Alsjeblieft, ga mij niet voorbij! Het zal niet gemakkelijk voor je zijn. De langdurige overtuiging, dat ik waardeloos ben, heeft dikke muren gebouwd. Des te nader je mij komt, des te wanhopiger zal ik terug slaan. Ik verzet me tegen hetgeen waar ik om schreeuw. Maar men heeft mij gezegd, dat liefde sterker is dan iedere verdedigingsmuur, en daar ligt mijn hoop.

Probeer alsjeblieft deze muren te slechten, met zekere maar zachte hand: een kind is erg gevoelig.

Wie ik ben zul je vragen ? Ik ben iemand die je zeer goed kent. Want ik ben iedereen, die je tegenkomt, iedere man en iedere vrouw, die op je weg komt.

Uit: De heenreis van: Dorothee Solle