Sporen van verdriet

In jouw ogen staan de tranen
Het zijn de sporen van verdriet
Het idee van niet meer samen
Jouw toekomst stopt, zoals jíj het ziet!

Wat voor jou nog leeft, is het verleden
Maar helaas, ook dat is dood
Herinnering is slechts nog heden
Kom, sta op, klein mensje, wordt wéér groot!

Laat de tijd maar even rusten
En geef alle aandacht aan wat telt
Het Leven geeft je last én lusten
Ópen je hart, nu échte Liefde aan jouw voordeur belt!

Wáre Liefde denkt aan jou
Wéét wat slecht is en wat goed
Déze Liefde trotseert de kou
Maar smaakt sóms bitter en sóms zoet!

Déze weg zul jij nog moeten gaan
Tot je aan haar einde komt
Dan dient zich het bewustzijn aan
Van waaruit al jóuw verdriet verstomt!

Dan zal jij jezelf herkennen
In alles wat je nu nog mist
En de liefdevolle band herstellen
Met jezelf, het onbekende wordt gewist.

Maurice Oosterhof