Het rad van de tijd

Traag rolt het rad van de tijd
Uur na uur en dag na dag
Niet bewust van de eeuwigheid
Leven we,
soms met een traan soms met een lach.

Van bij de geboorte sterven wij
Traan, na traan, na traan
Soms bedroeft en soms ook blij
Moeten we steeds verder gaan.

Maar eens komt dan de tijd
Het einde van dit leven
We beëindigen dan de strijd
En rusten dan weer even.

Maar sterven is geen doodgaan
Het lichaam sterft, de geest die blijft
Voor ons komt er een nieuw bestaan
Het rad rolt voort in eeuwigheid …

Pramodah