Pijn en verdriet

Na weken, maanden, dwalen,
kan ik nu weer wat adem halen.
Voorzichtig zuig ik m'n longen vol
en heb ik weer wat "echte" lol.

Mijn dank aan God is zeer groot,
wat was ik toch een idioot
Dat ik dacht dat dat mij niet kon overkomen,
wat was ik naief, wat zat ik te dromen.

Iedereen verwerkt z'n verdriet op z'n eigen manier.
Ik niet, ik had alleen plezier
Ja,tot ik ineenstortte van verdriet.
Depressief? Nee! dat was ik niet.

Toen kwam het moeilijkste ik moest alles gaan erkennen,
dat was wel even wennen.
Opgekropte verdriet en pijn,
dat kwam naar boven en was niet fijn.

's Ochtens wakker worden met dezelfde vraag,
wat doe ik nu weer vandaag?
De enige troost die ik had in die dagen,
was dat 'k wist dat God mij altijd zou dragen.

Zelfs Jezus was door Gods verlatenheid gegaan,
dus zou Hij mij nooit alleen laten staan.
Want in Zijn ogen ben ik van grote waarde,
Nou dat zelf nog gaan aanvaarden.
De weg die ik nu moet gaan is lang,
en af en toe ben ik o zo bang.