Het bos - het is niet altijd, zoals het lijkt te zijn

Het is een mooie lentemiddag, de zon staat volop aan de hemel en er waait een licht briesje dat voor een aangename verkoeling zorgt. Ik zie hoe de stralen van de lentezon vol op de aardbol gericht staan en verbaas me erover dat ze altijd weer een weg weten te vinden door de dicht begroeide bomen. Ik bevind me in een bos waar de natuur in volle bloei staat en waarbij ieder grassprietje lijkt te genieten van elke zonnestraal die ze op mag vangen. Het lijkt alsof je de vreugde van de lente door het hele bos kunt voelen. In gedachten verzonken wandel ik door deze vredige omgeving en voel hoe de lentezon mijn lichaam aangenaam verwarmt.

Even blijf ik stilstaan en aanschouw de schoonheid en massaliteit van alle natuurlijke elementen om me heen en ik besef dat ik slechts een klein onderdeel ben in dit grote bos. Maar ondanks de overweldigende omvang van de bomen en de planten, heb ik niet het gevoel dat ik me in een beklemmende of intimiderende ruimte bevind. Integendeel, ik voel me juist vrij en open. Soms lijkt het wel alsof ik zelfs deel uitmaak van het bos, dat we één geheel zijn en elkaar op diep niveau weten te raken. Er is een gevoel van vertrouwen en bescherming, dat op een soort onbewuste communicatie berust die het bewustzijn van de mens te boven gaat. Er bestaat een gevoel van volledigheid, waarbij alle individuele elementen hun eigen ruimte hebben, die synchroniseert met de totale ruimte. Er bestaat geen behoefte aan het beperken van iemands ruimte, omdat er een diep besef bestaat dat elk element deel uitmaakt van hetzelfde bos en dat het bos zijn waarde ontleent aan al zijn individuele elementen. Elk element heeft zijn eigen unieke functie, die gericht is op de ontwikkeling van het bos als geheel. Er is geen oordeel over de functie van de ander, omdat iedereen weet dat het oordeel iemands ruimte zal beperken. En een beperkende ruimte betekent dat men geen deel meer uitmaakt van het gehele bos en zodoende zijn functie daarvoor verliest. Hiermee zal het bos zijn samenhang en zijn waarde verliezen, omdat een essentiële schakel ontbreekt. Het bos zal er daarom alles aan doen om alle elementen in zijn waarde te laten en hun eigen ruimtes en functies te accepteren, zodat alles volop kan bloeien en groeien ten dienste van het geheel.

Mijn gedachten worden plotseling verstoord door een licht briesje dat zacht langs mijn gezicht streelt en het lijkt alsof ik in de wind een stem hoor die me zegt dat het bos mijn ruimte accepteert en me uitnodigt om te genieten van al zijn waarden. Ik ondervind een diep gevoel van respect en eenheid met alles om me heen en besef dat er hier Universele natuurwetten spelen, waarvan de mens nog veel kan leren.

Ik loop verder en aanschouw de natuur om me heen en voor me zie ik een schitterende bloem in volle bloei staan. De bloem wordt helemaal verlicht door de zonnestralen en het lijkt wel alsof alle bladeren boven haar aan de kant zijn geschoven om zoveel mogelijk zonlicht door te laten. Het is alsof de bloem met de omringende bomen communiceert om haar te helpen zo veel mogelijk zonlicht op te vangen om zo te kunnen groeien. Ik wend mijn blik een stukje opzij en zie een schril contrast met wat ik daarvoor aanschouwde. Voor me zie ik een bloem die bijna bedorven is en zo krom hangt dat ze bijna volledig de grond raakt. Ik kijk naar boven en zie dat de bladeren boven de bloem zo dicht op elkaar gedrukt zijn dat ze het zonlicht volledig tegenhouden. Ineens besef ik dat deze bladeren zo dicht op elkaar zitten omdat ze opzij geschoven zijn, zodat de eerste bloem volledig in het zonlicht kan staan. Ik zie dat de bedorven bloem hierdoor geen kans krijgt om te bloeien, omdat de boom besloten heeft om zijn bladeren boven haar bij elkaar te drukken. Hierdoor wordt de zonnestralen aan de andere kant van de bladeren de volledige ruimte gegeven om door te schijnen en zo de eerste bloem te verlichten.

Er stroomt een gevoel van onbegrip en boosheid door me heen en ik ren naar de boom om te proberen de bladeren te verspreiden. Bij de boom aangekomen kijk ik nog eens achterom naar beide bloemen en vanuit deze hoek zie ik dat tussen de bedorven bladeren weer nieuw leven tevoorschijn komt. Hier en daar komen kleine sprietjes uit de aarde naar boven en ik besef dat de afgevallen bladeren en bedorven bloemdelen als compost dienen voor dit nieuwe leven. Er steekt een licht briesje op en ik zie hoe het stuifmeel van de bloeiende bloem door de lucht verspreid wordt en neerstrijkt op de plaats van de bedorven bloem. Het lijkt wel alsof deze lege plek volledig benut wordt om nieuw potentieel te laten groeien. Mijn gevoel van onbegrip en boosheid nemen af en ik merk dat er een gevoel van volledigheid voor in de plaats komt. Ik adem een keer rustig in en besef hoe de natuur soms ruimte creëert om nieuw leven een plaats te kunnen geven.

Nogmaals kijk ik naar de lege plek en besef dat ik te snel geoordeeld heb. Ik had de ruimte reeds veroordeeld tot een bedorven gebied, terwijl het juist een uitstekende voedingsbodem is voor nieuwe potentiëlen. Even voel ik me samensmelten met deze plek en er stroomt een gevoel van wijsheid door me heen dat me lijkt te vertellen dat niet alles is zoals het lijkt te zijn.

Ik schrik op van het geluid van een vogel die boven mij in de boom neerdaalt. Turend door de dichtbegroeide bladeren zie ik dat de vogel op de rand van zijn nestje staat en bezig is zijn jongen te voeden. Het is een schitterend schouwspel dat ik een tijdje gedachteloos sta te bewonderen. Ik zie dat het nest met uiterste precisie gebouwd is en een bewonderenswaardig stevige constructie lijkt te hebben. Mijn respect wordt nog groter als ik besef dat de vogel deze bouwconstructie nooit is aangeleerd, maar dat ze dit juist volledig op eigen instinct heeft samengesteld. Het lijkt erop dat ze uit een collectieve kennisbron informatie kan halen die haar uitermate goed ondersteunt bij haar levenstaken. Het dringt tot me door dat de menselijke intuïtie wellicht over net zoveel kennis beschikt als het instinct waarop de dieren vertrouwen.

Het nest ziet eruit als een perfect veilige thuishaven voor deze jongen om op een beschermende manier op te kunnen groeien, hoog boven de gevaren die onder hen leven. De jongen kunnen zich hierdoor volledig vrij richten op hun groei en ontwikkeling, waarbij ze niet constant op de bedreigende omgeving hoeven te anticiperen. Eenmaal volgroeid verlaten ze dit waardevolle nest en vliegen ze uit naar vergelegen gebieden. Het is een schril contrast tussen de beperkte ruimte van dit nest en de enorme potentiële ruimte die straks voor hen ligt als ze volgroeid zijn om uit te kunnen vliegen. Ik bekijk de jonge vogeltjes nog eens aandachtig en het is nauwelijks voor te stellen dat deze kwetsbare diertjes later kilometers lange vluchten gaan maken. Het is onvoorstelbaar om te zien dat ze over een enorm potentieel beschikken, maar waar de vogeltjes in wording op dit moment geen weet van lijken te hebben. Ik merk dat er een kleine glimlach rond mijn lippen verschijnt, want wederom bedenk ik me dat de natuur niet altijd is zoals ze lijkt te zijn ...

Inmiddels besef ik dat ik al geruime tijd naar de vogeltjes sta te kijken en ik besluit om weer langzaam terug te lopen naar de plek van de bloemen. Ik loop in de schaduw onder de bladeren van de boom en naast me voel ik de warmte van de zonnestralen die langs de dichtbegroeide bladeren schijnen. Ik draai me nog één keer om naar het vogelnest en ineens besef ik dat het stevige fundament van het nest te danken is aan het netwerk van de bij elkaar gedrukte bladeren en aanhechtende takken. Mijn kleine glimlach breidt zich nu uit naar de volle breedte van mijn mondhoeken, want nu zie ik dat ook de schaduwzijde van de boom ruimte geeft aan nieuw leven en bescherming biedt voor hun groei en ontwikkeling.

Langzaam loop ik verder en aangekomen op de plaats van de bloemen zie ik dat de zon inmiddels iets verder aan de hemel staat, waardoor nu ook enkele lichtstralen de plek van de bedorven bloem bereiken. Het lijkt wel alsof de zon me hiermee zeggen wil; "zie je wel, ik draag de zorg voor het gehele bos en met een beetje geduld zullen mijn zonnestralen ook de schaduwzijden op het juiste moment verlichten." Even voel ik me nietig en verlegen en ik besef dat ik te snel geoordeeld heb, want de natuur beschikt over een grotere wijsheid van de Universele wetten dan de mens voor mogelijk acht ...

Ik loop terug om het bos te verlaten, maar ik neem afscheid met een gevoel van acceptatie en respect voor de wijsheid die het bos in zich verbergt. Ik kijk nog één keer om naar de enorme omvang van de bomen die gek genoeg geen bedreiging op mij vormen, maar juist een beschermend gevoel geven en een wijsheid uitstralen van honderden jaren levenservaring. Mijn blik valt op een oude boom waarachter de zon zich schuil lijkt te houden. Even lijkt het alsof onze zielen zich met elkaar versmelten en we samen op zielsniveau kunnen communiceren.

De boom lijkt mijn aandacht vast te willen houden door onze verbinding te versterken en het is net alsof ik een klein stukje kan voelen van de enorme wijsheid die de boom in zich draagt. De boom lijkt een wijsheid te bezitten die hem in staat stelt de taal van de aarde, de zon, de wolken, de wind en het water te begrijpen en toe te passen.

Ik schrik op van het krakende geluid van enkele takken in de boom en het geritsel van de aangehechte bladeren geeft me een nieuwsgierig gevoel. Ik tuur naar de opmerkelijk kleine plek in de kruin van de boom waar de beweging zich afspeelt. Ik zoek naar iets dat de beweging lijkt te veroorzaken, maar ik kan niets vinden. Het lijkt erop dat de boom zelf verantwoordelijk is voor deze verrassende activiteit. Ik krijg het gevoel dat de boom me iets wil vertellen en op dat moment stroomt er een liefdevolle warmte door me heen die me op zielsniveau raakt.

Ik voel de verbinding met de boom nog sterker worden en hoor het geritsel van de bladeren toenemen. Mijn ogen blijven strak gericht op de plek van de bewegende bladeren en langzaam zie ik dat de bladeren zich proberen te groeperen. Ineens lijkt de activiteit op te houden en alsof er een commando door de boom is afgeroepen, buigen de bladeren zich plotseling volledig synchroon opzij en op dat moment schijnt er een enorme bundel zonnestralen door de vrijgemaakte opening. Ik voel mijn hele lichaam vervuld worden met een heerlijke warmte en zie dat ik volledig word omringd door het licht van de zonnestralen. Een ongekende, Universele liefde stroomt door mijn gehele lichaam en ik besef dat de natuur vele manieren kent om met ons te communiceren, want het is niet altijd zoals het lijkt te zijn.