Eens was er een jonge vrouw. Op de vooravond van haar huwelijk stond zij bij haar moeder en keek naar de zon die over het strand onderging in volle zee. Toen vroeg zij haar moeder: "Moeder, vader houdt van je en is je altijd trouw gebleven. Wat moet ik doen opdat mijn man mij steeds meer zou beminnen?"
De moeder zweeg en dacht even na. Dan bukte zij zich en vulde elke hand met zand. Zo kwam zij bij haar dochter staan. En zonder verder iets te zeggen, knelde zij de vingers van één hand steeds sterker om het zand. Het zand glipte eruit. Hoe krampachtiger zij haar hand balde, hoe sneller het zand eruit gleed. Toen zij haar hand opende, kleefden nog slechts enkele vochtige korrels aan haar handpalm. Maar haar andere hand had de moeder opengehouden als een kleine schaal. Daar bleven de zandkorrels liggen. Ze schitterden steeds heerlijker in het licht van de late zon.
"Dit is mijn antwoord", zei de moeder zacht ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter