Je kwam wat bedeesd naar mij toe
en je huilde zacht.
Ik huilde even mee
met die traan in mijn hart.
Even was je stil
en toen zei je:
"Mijn man en ik
horen elkaar niet meer
en dat geeft zo’n eenzaam gevoel."
En weer snikte je zachtjes.
Ik luisterde naar mijn stilte
en ik zei je:
"Wellicht moet je anders
leren luisteren naar elkaar.
Wat een mens niet zegt
is wellicht wat hij wil openbaren.
Het is nu juist in het woordeloze
dat wij elkaar kunnen horen.
Word dus samen woordeloos
streel elkaar weer eens
en geef je glimlach.
Zo gaat jullie geheim
toch spreken.
Kijk
gewond zijn we allemaal
in onze ziel
door wat er
om ons heen gebeurt
en wat er
in ons innerlijk gebeurt.
In dat woordeloze
kun je dit gaan voelen:
Jij bent breekbaar
en ik ben dat.
Jij hebt je geheim van je hart
en ik heb dat.
Dat geheim openbaart zich
door de breekbaarheid
in elkaar te strelen.
Samen leren huilen
is samen leren glimlachen.
Het is het ongehoorde in ons
dat gehoord wil worden.
Daar zijn soms woordjes
ontoereikend voor."
Je glimlachte
want je kent mij
als een dichter van het leven.
Ik zei:
"Kijk
in die glimlach
zetelt nu juist het ongehoorde."
Ze stond op
streelde de traan in mijn oog
en kuste mij zacht.
En zo vertrok zij weer huiswaarts.
En ik voelde:
Jij hebt mij dus begrepen.
In mijn Huis der Stilte.
Theo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter