Onder de bladeren van de boom,
sluimerend tussen het echte leven en een droom.
Zwevend van Liefde naar Licht,
zwevend door dit gedicht.
Alles is goed zoals het is,
het is fijn er is geen gemis.
Zon op mijn huid en mijn zachte haar,
een glimlach die krijg ik van haar.
Ze kijkt me aan met mededogen,
vol met liefde die prachtige ogen.
Ze houd van mij dat kan ik zien,
ze weet dat ik alles verdien.
Alle kennis was ze vergeten,
die ze heeft gewonnen op andere planeten.
Maar nu zal ze niet meer blanco doorgaan,
ze zal met de trilling van de vijfde dimensie meegaan.
Alle kennis zal weer worden geopenbaart,
zoals de wolken voor de zon verdwijnen en het weer opklaart.
Gaves en talenten zal ze weer kunnen gebruiken,
geen donkere energie zal er meer insluipen.
Ze kijkt naar mij en ziet dat ik blij ben voor haar,
alles afgerond, helder en klaar.
Ik zie haar gezicht in het water,
en ik snap het nu pas later.
Die mooie vrouw die naar mij kijkt,
dat ben ik, zo het nu blijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter