Een lange wandeling aan het strand
water, zand en niemandsland
Gedachten verdwijnen met de golven
zij worden onder zand en schelpen bedolven.
Uitwaaien, de honden rennen om me heen
zij genieten net als ik ook van top tot teen
Het is heel stil in mij een vreemd soort rust
waarom ben ik niet geboren in 'n plaatsje aan de kust?
Zou ik dan ook zo genieten van deze sfeer
of wordt het gauw gewoon, smaakt het niet naar meer?
Strand staat synoniem voor mij met intens leven
romantiek, warmte, stilte, storm, alles wil 't geven.
Ook spreekt het oneindige me zo aan
wanneer we, de honden en ik, aan de vloedlijn staan.
In de verte zie je dan de horizon
als kind wilde je dat je het pakken kon.
Het gevoel van innerlijke rust
vind ik eigenlijk alleen maar aan de kust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter