Als kind strooide ik kushandjes rond. Later toen ik ouder werd,
veranderde dat in zwaaien. Ik zwaaide naar de bouwvakkers langs de weg, de
ijscoman, of zomaar iemand die dat bij mij opriep. Ik volgde gewoon mijn
intuïtie, totdat een jaloers vriendje hier een eind aan maakte. Ik begreep niet
waar hij zich zo over opwond. Ik deed toch niks verkeerd ... ik deelde alleen
maar liefde uit.
Lillian Ferru
Zo jammer dat je zoiets laat gebeuren, omdat een ander er andere opvattingen over heeft.
BeantwoordenVerwijderenMooi stukje om bij stil te staan.
BeantwoordenVerwijderendoet me er aan denken, vroeger zwaaiden de kinderen op de achterbank van de auto voor me, ik zwaaide terug, soms deden ze teken eens de hoorn te laten looien, of mijn zwaailichten aan te zetten, ze hadden altijd dolle pret. sedert Dutroux is dat anders geworden, en dat hoorde ik van collega's camionchauffeurs ook, er waren veel minder kinderen die zich omdraaiden en zwaaiden, en als er zwaaiden deden we of we het niet zagen....
BeantwoordenVerwijderende onschuld van een heel land heeft een ferme duw gekregen met heel de affaire Dutroux vrees ik, spontane vriendelijkheid naar kinderen toe werd een beetje taboe....