De tijd die voorbij gaat

Ik maak me soms verwijten, dat ik niet werk, niet echt werk, hoewel ik toch de hele dag bezig ben. Dan vind ik en ben ik bang, dat ik m'n tijd voorbij laat gaan en dat ik niet met alle vezels, die er in me zijn, werk aan de dingen waar het om gaat. Ik zeg me zelf dan troostend, dat mijn tijd nog moet komen en vertrouw ook, dàt ze komt, maar ben ik niet ergens toch lui en gemakzuchtig, of misschien nog liever: schuw, tegenover de dingen waar het om gaat? Voor mij tenminste.

Ik werk nog niet aan datgene, waarvan ik in m'n bezieldste momenten denk, dat het in de toekomst mijn werk zal zijn, maar wel wordt er soms heel hard in me gewerkt en ik laat het toe. Dan ben ik de werkplaats, waarbinnen het leven zware projecten uitwerkt, ik weet meestal niet eens wat, maar ik hoor het daar dreunen en groeien en bezig zijn, maar doe niet eens moeite om te ontdekken, wàt er aan de gang is, maar weet heel zeker: later kom ik dat wel te weten, werk daar maar rustig door.

Etty Hillesum
26 mei 1942