Onbegrepen

Er zijn er meer zoals jij dan jij denkt. Er zijn er zoveel van ons. Zoveel van ons die eenzaam zijn. Onbegrepen. Onvolledig.

Niet op het basale niveau. We hebben een leuke baan, een bevredigend sociaal leven, een goede relatie, een fijn gezin. Dus wat is dan die pijn, die heerst achter het scherm van alledag, het fysieke en mentale bestaan. Dat blinde gevoel, die stomheid. Alsof we beland zijn in een wereld waarvan we de taal niet begrijpen. Een wereld die onze taal niet kent. Waar we, onvolledig en incompleet zijn. Omdat we, waar en wanneer ook, toch altijd eenzaam zijn. Er is een stil verdriet. Een weten. Een voelen. Op spiritueel en emotioneel niveau een buitenstaander zijn.

En dan liggen we in ons bed, na een dag vervuld van werk en gezin, moe en klaar om te gaan slapen. Slapen is niet het probleem, is nooit het probleem. We slapen en we dromen. Maar toch zijn er dan ineens van die doorwaakte nachten, waarin de uren verglijden en je stil omhoog staart. En je afvraagt wat het dan is dat jou anders maakt, wat het nou is dat je wakker houdt en aan je knaagt.

Waarom je niet als alle anderen na een avondje hersenloos vermaak, een dag menselijke drukte, een lading visuele impressies en verplicht sociaal gedrag, gewoon je ogen dicht kan doen en gaan slapen.

We zijn niet slimmer, beter toegerust. We zijn ook niet geheel sociaal incompetent. Integendeel, de meesten van ons worden als zeer bevlogen, invoelend en begrijpend beschouwd. Vaak noemen mensen ons 'bijzonder'. En daar is het dan weer, dat gevoel. Dat er iets volledig anders is aan jou. Of je verdwaalt bent en per ongeluk op de verkeerde planeet belandt.

Je houdt niet van kranten of televisie. Je bent niet dol op grote gezelschappen. Je denkt vaak en veel. Je hebt een mening en een gevoel bij de meeste echt belangrijke issues. Maar die deel je niet. Of zelden. Je bent heel oprecht en bijna compromisloos eerlijk. Wereldvreemd soms. Je voelt dat er een lijden is in de wereld en je probeert er op jouw manier bij iedere keer dat je het tegenkomt, iets aan te doen. Je ziet, hoort en merkt dingen op. Terwijl jezelf het idee hebt maar zelden opgemerkt te worden. Je observeert. Je bent waakzaam en voorzichtig. Schuw soms. Omdat niemand jouw taal lijkt te kennen en je hun taal maar zelden goed lijkt te hebben verstaan, maak je nogal eens inschattingsfouten. En wordt je gekwetst. Raak je gewond. Een makkelijk doelwit. Kwetsbaar achter de schermen die je hebt opgetrokken. Je huilt soms van binnen.

De mensen die van je houden en waar jij van houdt begrijpen een hoop. Gaan een deel met je mee. Lijken je te kennen. Maar steeds weer zijn er momenten dat je voelt en merkt dat je toch alleen staat. En zij doen hun best, dus het moet wel aan jou liggen. Zelden wordt je herkend voor wat je bent, word je erkend. Maar zo af en toe wordt je ineens echt gezien. En dat is dan ineens net zo beangstigend als het prettig is.

Komt het je bekend voor? Heb jij ook dat gevoel? Voel jij op een diep inwendig niveau dat deze wereld jou soms niet past. Niet helemaal. Dat jij nooit helemaal zult passen? Voel jij dingen aan, scherm je je daarom af? Heb jij ook die energie gevoeld en gezien, die kracht ervaren van in contact zijn met het onstoffelijke? Gevoeld dat er meer is, meer zou moeten zijn! Dat er niveau's zijn die dieper, hoger en verder reiken dan de meeste mensen bereid zijn te accepteren.

Wees dan ook bereid onvoorwaardelijk en onbaatzuchtig jezelf te zijn. Je werkelijke plaats in te nemen. Je rechtmatige plaats en verbinding met het goddelijke, je Ziel, te honoreren. En daarmee de wereld te veranderen van een staat die hard, oppervlakkig, gevoelloos is -een gebruik maatschappij, naar een staat vol warmte, oprechtheid en bewustzijn.

Wij zijn het medicijn. Als jij en ik niet bereid zijn onze verantwoordelijkheid te nemen, in het felle licht te blijven staan dan zal de wereld nooit heel worden. Durf te weten dat je verbonden bent. Dat alles met elkaar verbonden is. Dat alles leeft en bezield is. Dat iets niet kunnen zien met je sterfelijke ogen niet per definitie betekent dat het er niet is. De volledige stilte te voelen, de rust. Te aanvaarden dat jij het Universum bent en dat jij ik bent en ik jij!