Wat zich gaandeweg voltrekt
In de ziel van de pelgrim
Is niet een toenemend verlangen
Naar het bereiken van zijn reisdoel.
Niet het vinden van de heilige
Aan het einde van zijn bedevaart.
Maar zijn overgave aan de ruimte
Aan de kiezels op zijn pad.
Zijn besef van niet weten
Zijn afdalen in de leegte
Zijn voeten worden zijn vrienden.
De regen bepaalt zijn lijden
Zijn angst wordt gericht
Naar de honden langs de weg.
Het vele legt hij af
En hij rust in het Ene.
Al trekkend komt hij nergens
Voortgaande bereikt hij niets.
Maar zijn vreugde neemt toe
Om een bloem en een krekel
Om een groet en een onderdak.
Zijn reisdoel en zijn huis
Vloeien samen aan de horizon.
Hemel en aarde vinden elkaar
Op het kruispunt van zijn hart.
Het heilige verdicht zich
In de dieren en de dingen.
Zijn aankomst ligt geborgen
In de wijsheid van het Zijn.
Catharina Visser
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter