dinsdag 10 juli 2012


Zij kijkt me aan. Onze ogen ontmoeten elkaar. Ik zie het verdriet in haar ogen. Ze zoekt een nieuw begin. Want ergens heeft ze het verhaal van haar leven verlaten en is ze gaan wonen in een toekomst die niet bij haar hoort. Hoe kan ik haar uitleggen dat het leven dat soms doet? Dat het leven ingrijpt als je loopt waar je niet behoort te zijn. Dat zij, het leven, dan ongezien je hand pakt en je met stille woorden leert dat elk einde in werkelijkheid een nieuw begin is.

Ik probeer de woorden voor haar te vinden, helende zinnen om haar hart te raken zodat ze troost en moed kan vinden. Want opgeven is nooit een optie. Nooit. Werkelijk nooit. Als je stil blijft staan in je verdriet en woede dan kom je terecht in Niemandsland en wacht er een keuze: beland je met je verdriet in de hel of in de hemel?

Zij vraagt mij waarom? Waarom doet het leven soms zo zeer? Ik heb het antwoord niet. Het hoeft ook niet. Waarom is niet meer relevant. Het is een geleefde ervaring, meer niet. Ik begrijp dat het afscheid haar hart heeft verwond. Maar wie doet wie zeer? Het leven? Ik denk van niet. Het is het gedrag van onszelf en anderen dat het ongeluk dat we in ons hart ervaren veroorzaakt. Het leven doet geen zeer. Ze is eerlijk en oprecht. En het enige dat ze van je vraagt is om haar te vertrouwen en aan haar hand door te lopen. Meer vraagt ze niet. Zij die werken met het licht, krijgen de duisternis cadeau. Want het één bestaat bij de gratie van het ander. Zoals de dag bij de nacht hoort. Zoals het licht bij de duisternis. Teruglopen is geen optie. Doorlopen daarentegen wel. Naar een nieuw begin. Naar een nieuw leven op de weg die bij je hoort.

Laat het afscheid los en leef. Leef met alle adem in je en als je de weg niet ziet of weet, vraag dan aan het leven of ze je kan leiden. Dus adem met vertrouwen je nieuwe begin in, als de frisse geur van een nieuwe dag. Woon in je leven als een warme veilige jas en blijf dicht bij jezelf. En als je de duisternis ontmoet reageer dan niet met woede maar begrijp dat het je leert om naar het licht in jezelf te lopen. Als je in staat bent vreugde te vinden in je verdriet, compassie in je woede, wijsheid in je teleurstelling dan vind je als vanzelf een nieuw begin.

Wij mensen leven ons leven en soms vergeten we wie wij zijn, dat we in dit leven wonen om onszelf te ervaren van de diepste dalen naar de hoogste toppen. We zijn hier om groeien en elke dag de kracht te vinden om in vreugde te leven. Het leven is op maat gemaakt om alle facetten te ontdekken en als je de illusie van een einde begrijpt dan antwoordt zij jou. Met een nieuw begin. Angst is de fantasie van ons ego en hoop is de verbeelding van onze ziel. Dus verlang het beste te leven. En weet dat het de aard is van de natuur om te groeien. Niets blijft klein. Jij niet en ik ook niet. Dus is mijn vraag aan jou is hoe groot je durft te worden? Wat ga je doen met de rest van je leven?

Begin vandaag. Wacht niet langer. Begin gewoon hier. Nu. Adem naar je hart, naar die diepe wijsheid en rust die in je woont. En weet dat de snelste weg naar geluk het loslaten van je ongeluk is. Je hebt geen rituelen nodig, geen gebeden of oefeningen. Want de weg woont in jou. Simpel door te verlangen. Verlang naar een nieuw begin. En onderweg hoor je het leven tegen je fluisteren, door middel van ontmoetingen, aanwijzingen of zo maar een toeval. Het valt je toe omdat het leven van je vraagt haar te vertrouwen. Als je van haar houdt, houdt ze ook van jou.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat een reactie achter