Mijn huis is mijn bunker,
de ramen zijn de ogen
naar de buitenwereld.
Binnen is het veilig
en eenzaam.
Naar buiten gaan is moed verzamelen.
Steeds uitstellen.
Dan ... mijn haren, mijn kleren
alles goed?
Nog even ademhalen.
Weer gaan zitten.
Ik durf niet.
Moed verzamelen,
duurt een eeuwigheid.
Dan de drempel over.
Wie kom ik tegen?
Wat zullen ze zeggen?
Hoe staan hun ogen?
Ben ik welkom?
Snel weer terug naar huis.
Mijn huis is mijn bunker,
de ramen zijn de ogen
naar de buitenwereld.
Binnen is het veilig
en eenzaam.
Er klopt iemand op de deur ...
Paniek!
Wie zal het zijn?
Moed verzamelen
Steeds uitstellen.
Dan ... mijn haren, mijn kleren
alles goed?
Nog even ademhalen.
Weer gaan zitten.
Ik durf niet.
Moed verzamelen,
duurt een eeuwigheid.
Ik zucht en open de deur.
Drempel tussen binnen en buiten
Wie kom ik tegen?
Wat zullen ze zeggen?
Hoe staan hun ogen?
Ben ik welkom?
Mijn huis is mijn bunker
De ramen zijn de ogen
naar de buitenwereld
Binnen is het veilig
en eenzaam.
Ik droom over later
Later als ik groot ben
dan ...
gaat de deur van mijn huis vanzelf open ...
De drempel is weg.
Ik maak een dansje
van binnen naar buiten.
De zon schijnt.
Ik durf langer buiten te blijven
Ik kom welkom en niet-welkom tegen
Ik kan het verduren omdat de zon schijnt.
Ik ga nu alleen naar huis
om te eten en te slapen
Mijn huis is mijn bunker
niet meer ...
De ramen en de muren
zijn dunner geworden.
Binnen is het veilig
en de eenzaamheid is anders geworden.
Misschien ook dunner?
De drempel van mijn huis
is het middelpunt geworden
van een lemniscaat:
Van binnen naar buiten
en van buiten naar binnen.
Beweging in harmonie.
Annemarie Dortmans
Annemarie Dortmans
