Herkenning

Ik weet dat je bang bent voor alles en iedereen
dat je je niet meer wil en kan blootleggen aan anderen
dat er onder die persoon vol praatjes ...
nog een andere ik diep verscholen zit...
Veilig opgeborgen onder een wereldje die je uit verdediging
voor jezelf opgebouwd hebt ...

Ik weet dat je bang bent
voor het moment dat je uitgepraat bent
en de stilte gaat vallen
waardoor je andere ik naarboven wilt uitbreken
en gaat smeken om de momenten
van genegenheid ... warmte en liefde ...
De momenten dat praten overbodig is
en die armen om je heen veel meer waard zijn ...
de warmte van een ander eindelijk je kou kan verdrijven ...

Ik weet dat je bang bent voor je gevoelens ...
je wilt niet meer liefhebben of geliefd worden ...
En al zeker niet verliefd worden ... het kwaad van alles ...
je wilt niet meer blind worden
en zeker niet meer vertrouwen ...

Ik weet dat je alles niet nogmaals wilt meemaken ...
dat je denkt gelukkig te zijn met degene die je nu bent ...
zonder alles wat je denkt dat je niet mist!

Hoelang hou je het vol als je altijd diep van binnen
je andere ik hoort schreeuwen?
Hoelang hou je het vol
om alleen maar diep in je hart te moeten huilen?
Hoelang kan je dit aan
omringd door toch zoveel mensen!

Ik zeg dit alles omdat ik weet dat je vecht met en tegen jezelf
en toch is het een gevecht dat je alleen moet aangaan ...

Maar ...

Dat je toch iemand nodig hebt om in je hart te sluiten ...
een vriend ... een kameraad ... een partner ...
Dat je anders zoveel in het leven mist!

En weet je ...

Ik herken dat ...