vrijdag 7 september 2012

Mijn eik


Je buigt in de wind
waar je schoot koesterde
trooste als of je een moeder was
met vaders wijsheid.

Je kraakt in zware stormen
maar wortels zijn verankert
dieper dan de pijn in mijn ziel
die jou voeten vaak deed betranen.

Met mijn rug tegen je stam
heb ik te vaak in stilte zitten staren,
het voelde als of je mijn energie tot je nam
zuiverde en terug schonk.

Mijn eik
ik dank
voor ieder moment
van luister …
Maar meer
voor de kracht
die ik aan jou voeten
hervond.

1 opmerking:

Laat een reactie achter