Zij was de laatste vlinder,
zo kwetsbaar
en zo teer
dat besefte ze heel goed.
Zij was de laatste vlinder
zo klein
en zo bang
dus ontbrak het haar aan moed.
Zij was de laatste vlinder
zo stil
en zo alleen
dat ze bleef zitten waar zij zat.
Zij was de laatste vlinder
zo teder
en fragiel
dat ze zichzelf bijna vergat.
Het besef van kwetsbaarheid,
bang dat haar vleugels zouden breken,
van de zware last
waaronder anderen waren bezweken,
deed haar verstarren op de tak
waar zij was neergestreken.
Zij was de laatste vlinder,
daar zat zij dan ...
ineengedoken, kwetsbaar, klein ...
Ze besefte zelf heel goed,
dat als zij er niet meer was
de wereld minder mooi zou zijn.
En met haar laatste kracht
gaf ze zich over aan de wind
gaf uiting aan haar pijn ...
De vleugels dapper uitgespreid
werd zij meegevoerd
zo teder, zo kwetsbaar en zo klein ...
De verstarring overstegen,
liet ze zich drijven op de wind
en voelde voor de eerste keer
een vrije vlinder te zijn ...
Mooi stukje ....
BeantwoordenVerwijderenHa Diana,een mooi stukje graag gelezen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Christiene.
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderen