Onvoorwaardelijke liefde

Een soldaat mocht het front verlaten en zijn stervende vader bezoeken. Men had een uitzondering voor hem gemaakt, omdat hij nog het enige familielid was van de vader. Toen hij op de afdeling intensive care aankwam, zag hij meteen dat de oude, half bewusteloze man die vastlag aan allerlei toestellen, zijn vader niet was. Iemand had een enorme vergissing begaan en de verkeerde soldaat met verlof gestuurd.

"Hoe lang zal hij nog leven?" vroeg hij aan de dokter.

"Een paar uur. Je bent net op tijd."

De soldaat dacht aan de zoon van deze man, ergens God weet waar op een of ander slachtveld aan het vechten. En hij dacht aan de oude man die met zijn laatste restje hoop naar zijn enige zoon uitkeek. Hij hield op met nadenken, boog zich voorover naar de oude man, pakte zijn hand en zei zacht: "Hier ben ik, vader, ik ben terug."

De stervende man pakte de uitgestoken hand en zijn blinde ogen tastten de omgeving af.

Een tevreden glimlach tekende zijn mond en week niet van zijn gezicht tot hij, een uur later, stierf.