Het verdriet van boom

Het verdriet van Boom

Boom huilde. Hij huilde al heel lang maar omdat in het bos waar hij stond tijd niet zo relevant was, wist geen enkele boom in de buurt eigenlijk hoe lang Boom al verdrietig was. Wel wist elke boom in de omgeving dat er een boom was die altijd huilde. Tot kilometers ver waren ze van dat feit op de hoogte. Maar ze wisten geen van allen waarom.

Het was mooi en stil die dag. Ik had besloten te gaan wandelen en liep eigenlijk maar gewoon rechtdoor, zonder een bepaald doel. De lucht was blauw, de bomen groen, vogels zongen en de zon scheen vrolijk op dat alles neer. Totdat ik stopte omdat ik meende een vreemd geluid te horen.

Ik keek om me heen maar zag niets anders dan een groene omgeving waar bomen stonden mooi te zijn en vriendelijk naar mij wuifden. Ik wilde net doorlopen toen ik het weer hoorde. "Wat is dat toch", mompelde ik. "Dat is Boom die huilt", zei de berk waar ik naast stond. Verbaasd keek ik omhoog. "Waarom huilt hij dan?" ..... "Tja ..." verzuchtte de berk, "dat weet ik niet". Omdat de berk daarna niets meer zei en mijn nieuwsgierigheid gewekt was, besloot ik het maar aan Boom zelf te gaan vragen. Ik liep in de richting van het geluid en naarmate ik dichterbij kwam, klonk zijn gesnik me steeds duidelijker in de oren.

Ik stond stil en nam de boom in mij op. Ik verwonderde mij over het tafereel; een prachtig bos op een heerlijke rustige, zonnige middag, met vogels die vrolijk fluitend rondvlogen. Dit stuk natuur stond niet op de nominatie om vermoord te worden, het gras was dik en groen en hier voor mij bevond zich een gezonde, sterke boom. Die stond te huilen. Ik vroeg mij af, terwijl ik daar stond, waarom die boom nou toch zo ongelukkig kon zijn temidden van al dat moois.

Je zou verwachten dat de tranen van Boom inmiddels een beek zouden hebben gevormd, maar het vreemde was dat Boom huilde zonder tranen. De bomen in zijn directe omgeving hadden zich overdreven naar de zon gekeerd en probeerden uit alle macht Boom en zijn verdriet te negeren. Omdat ik het toch niet laten kon, sprak ik een van zijn buurbomen aan. "Zeg, even over Boom, he …" begon ik voorzichtig. "Wanneer is dat begonnen?" Na een korte stilte gaf de buurboom antwoord, hetzij met enige reserve. "Dat weten wij niet precies. Maar wat we wel weten is dat het onze levensvreugde goed vergalt", mopperde hij. "We worden er niet goed van, dat staat daar maar de hele dag te simmen en te somberen. Geen lachje kan eraf. En dat terwijl het leven toch zo goed is en hij niks te klagen heeft." "Heb je Boom gevraagd waarom hij zo verdrietig is?" vroeg ik. "Zeker, dat vroegen we dagelijks toen hij net begon, maar er kwam niks zinnigs uit." zei buurboom. "En nu hebben jullie het maar opgegeven", concludeerde ik, terwijl ik me omdraaide en naar Boom keek. Ik wachtte het antwoord niet af en liep naar Boom. Vlak voor zijn stam bleef ik staan. Een tijdje keek ik alleen maar naar zijn sterke takken, die zachtjes meedeinden op de wind. Ik luisterde en Boom huilde zachtjes.

Zonder iets te zeggen sloeg ik mijn armen om hem heen. Het was een flinke Boom dus het zag er waarschijnlijk nogal raar uit zoals we daar stonden, maar ik had geluisterd naar mijn ziel en die had mij ingefluisterd dat dit best eens een goed idee kon zijn. Een tijdlang stond ik daar met mijn armen om huilende Boom heen. Ik wilde net loslaten omdat ik me een beetje ongemakkelijk begon te voelen, totdat Boom ineens ophield met huilen. De stilte was oorverdovend. Alle buurbomen draaiden zich om en staarden ons aan. Boom zuchtte eens diep. Ik zei nog steeds niets. "Dankjewel", zei Boom zachtjes. "Dat had ik nou net even nodig." Ik glimlachte, klopte hem op zijn stam en vervolgde mijn weg, nagestaard door vele verbijsterde bomen.

Bron verhaal