Het verlies van boom

Boom is er niet meer. Op de plek waar hij zolang heeft geleefd, staat alleen nog een stronk. Het is vreemd om naast hem te staan zonder het geruststellende geritsel boven mijn hoofd te horen. Ik ga naast de boomstronk zitten. Zo vaak heb ik hier met Boom gelachen en gepraat over het leven, liefde, vriendschap en over de gekke dingen die wij mensen zoal doen. Het is erg verhelderend om zaken vanuit het standpunt van een boom te bekijken, want die ziet de dingen toch net even anders. Met mijn hand op de grond voel ik zijn wortels die nog diep in de aarde zitten. Ik mis hem en voel me ontzettend alleen. Om me beter te voelen, denk ik aan het gesprek waarin Boom me vertelde dat hij weg zou gaan.

"Dus je moet plaats maken omdat wij mensen een weg aanleggen precies op de plek waar jij staat?!" Ik wilde niet al te dramatisch overkomen maar ik was nog steeds in shock. Boom was er nogal gelaten onder. "Klopt. Er zit ook wel een mooi soort logica in …" Ik keek hem vragend aan. "Ik zorg ervoor dat jij je weg kunt vinden – dat is niet veel anders dan wat ik normaal doe, toch?" Boom grijnsde. "Maar dan raak ik je kwijt …" Het huilen stond me nader dan het lachen. "Ieder seizoen verliezen wij delen van onszelf; bladeren, takken, boomvruchten, noem maar op. In ons wereldbeeld geven we iets van onszelf terug aan de aarde. En uiteindelijk geven we onszelf helemaal. In elk deeltje zit een stukje ziel; het is een mooi idee dat je op die manier altijd iets achterlaat."

"Nou Boom, voor mensen betekent verlies wel wat meer dan een paar haren kwijtraken", antwoordde ik. "Naast een geliefd mens of dier aan de dood verliezen, ervaren mensen ook andere vormen van verlies. Denk aan een relatie of vriendschap die overgaat of een baan die je kwijtraakt. Of dat je gedwongen wordt je huis te verlaten, naar een ander land moet gaan. Of je raakt (een deel van) je gezondheid kwijt door een ongeval of ziekte. Je moeder wordt dement; dan verlies je iemand die er fysiek nog is maar jou al heeft verlaten. Of je moet je kind loslaten om wat voor reden dan ook. Of je verliest jezelf, door een depressie of andere psychische aandoening. In alle gevallen moet je door een vorm van rouw heen. Je verliest zekerheden, je vertrouwde omgeving, raakt veiligheid en geborgenheid kwijt. Maar het overlijden van een dierbare is voor een mens één van de meest ingrijpende gebeurtenissen. Je verliest niet alleen letterlijk iemand, maar je raakt een deel van je wortels kwijt."

Boom stond een tijdje na te denken over mijn woorden. "Rouw is de prijs die mensen betalen voor hechting. Als je je minder hecht zal het verlies minder zwaar zijn." "Ja zeg, dalai lama, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is al moeilijk om niets te verwachten van mensen, laat staan je niet hechten aan iemand om wie je heel veel geeft." Boom grinnikte. "De dalai lama begrijpt wel het verschil tussen gehecht zijn en werkelijk houden van." Ik keek Boom even schuin aan. "Oké dan … dat onderwerp bespreken we een volgende keer. Hoe dan ook, verdriet na een verlies kan lang duren. En het sloopt een mens. Je wordt gered door dagelijkse routine maar het verandert je wel. Uiteindelijk krijgt het een plek en ga je door." Boom wiegde bedachtzaam heen en weer. Vervolgens boog hij voorover en keek hij me indringend aan. "Een ding moet je nooit verliezen: hoop. De hoop dat verlangen minder wordt, verdriet kleiner en vreugde groter. Dat de zon weer gaat schijnen. Zolang je blijft dromen van de lente is er hoop. Het is belangrijk om te blijven groeien en dat begint in de lente", eindigde Boom zijn betoog. "Toch hoop ik nog steeds dat je niet weggaat …" De woordspeling kwam niet helemaal aan en mijn stem stokte.

Boom keek mij lang aan in al zijn stille wijsheid. Toen zei hij zachtjes: "Ik neem geen afscheid want ik ga niet weg. Ik ben niet hier, maar ergens anders. Je ziet me niet, maar ik ben altijd bij je. In herinneringen, verhalen, in alles wat we voor elkaar betekend hebben. En vooral hier." Hij tikte voorzichtig met een tak op mijn borst. Ik lachte mijn tranen weg en sloeg mijn armen om hem heen. "Goed verhaal. Lekker kort." Boom moest lachen en strooide wat bladeren over me heen. "Grapjas. Ga nou maar. We komen elkaar ongetwijfeld weer tegen. Wij zijn immers overal." Met een iets lichter hart nam ik afscheid van mijn houten vriend. "Dag lieve Boom … ik hou van je, dat weet je hè," zei ik zachtjes. Hij knikte waarna ik me omdraaide en wegliep.

Bron verhaal