Innerlijk verdriet

Voor de buitenwereld ben je sterk
en zien ze dat niet.

Pijn die je bij je draagt,

de zorgen, de stress
en alles wat verder nog aan je knaagt.

Verdriet om dingen die je niet in de hand hebt

hoe erg dat ook is,

het blijven verbergen van de pijn
en een bepaald gemis.

Innerlijk verdriet is haast onmenselijk
om mee om te gaan,

het kan je maken en breken,

laten vallen of opstaan.

Met een grote glimlach
en altijd die sterke positiviteit,

weet je andere altijd bij te staan,

te helpen en daarvan heb je nooit geen spijt.

Maar waarom is het dan soms zo moeilijk
om juist dat voor jezelf te doen?

Want jij bent toch ook belangrijk,

jij verdient toch ook die knuffel of die zoen?

Door jezelf vaak weg te cijferen

en anderen te helpen met hun problemen en hun pijn,

hoef je op dat moment niet met jezelf bezig te zijn.

Is het een vlucht, wegrennen voor jezelf,

bang voor je eigen verdriet?

Juist dat verdriet wat van binnen zit

en niemand zo aan je ziet.

Als ik voor mezelf spreek houd ik dit nog steeds goed vol,

alhoewel het me soms wel opbreekt
en maken de problemen me soms dol.

Toch blijf ik wel sterk en krachtig in het leven staan,

en zal er zeker een tijd komen
dat het allemaal makkelijker zal gaan.

Laat mij tot die tijd aanbreekt
maar blijven lopen met dat innerlijke verdriet,

want ach ... het is een verdriet wat toch niemand ziet.