Er zijn soms van die somb're, donk're dagen
die ogenblikken vol van stil verdriet
waarin je eigenlijk zou willen vragen
aan God of Hij je zorgen nog wel ziet.
Het is zo kil en duister om je henen
geen enkel schijnsel meer je pad verlicht
je wilt het liefst maar stilletjes wat wenen
en tastend zoeken naar Gods aangezicht.
Maar dan ineens na innige gebeden
blikt deernisvol een engel op je neer.
Hij vraagt: ach Vader, zend mij naar beneden
ik breng die ziel de vreugd en blijdschap weer.
En God spreekt: ja, je kunt de aard betreden
doch toon dit kind Mijn vriendelijk gelaat
en denk eraan, één woord vol liefd' en vrede
is meer dan duizend and're woorden waard.
En als die engel dan wil binnentreden
gewoon door 'n mens die je zo simpel vond
denk je: is dit nu 't antwoord op mijn gebeden
is dit de engel die mijn Vader zond?
Maar plotseling blik je hem recht in d'ogen
ze zijn zo liefdevol op je gericht
en innig dankbaar stamel je bewogen:
mijn God, ik zie Uw vriend'lijk aangezicht.
Frits Deubel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter