Laat je je kindertijd niet afpakken

Kijk, de meeste mensen leggen hun kindertijd af als een oude hoed. Ze vergeten die als een telefoonnummer dat niet meer bestaat. Ze zien hun leven als een lange worst die ze langzaam opeten. En wat opgegeten is, bestaat niet meer.

Van lager tot hoger onderwijs wordt er je gevraagd om 'goed te werken op school'. En als je tenslotte bovenaan de ladder geraakt bent, zaagt men de overbodig geworden onderste sporten door. En daar sta je dan. Je kan niet meer terug.

Maar moet je in het leven niet, net als in een huis, trap op trap af kunnen gaan? Wat is de mooiste eerste etage zonder de kelder met zijn heerlijk ruikende vruchten en zonder benedenverdieping met knerpende deur en snerpende bel? Toch leven de meeste mensen zo! Ze staan op de hoogste treden, zonder trappen en zonder huis, en doen gewichtig. Vroeger waren ze kinderen, nadien werden ze volwassenen, maar wat zijn ze nu?

Alleen hij die volwassen wordt en kind blijft, is echt mens. Begrijp je dat? Eenvoudige dingen zijn immers zo moeilijk te begrijpen. Maar doe niet te veel moeite. De raad die ik geef, is niet voor luie, maar voor al te ijverige mensen bestemd. En die moeten dan ook goed luisteren.

Het leven is immers meer dan huiswerk maken. De mens moet leren, alleen de beesten blokken. Ik spreek uit ervaring. Ik was als kleine jongen goed op weg om een blokbeest te worden. Dat ik het toch niet werd, verwondert mij nu nog.

Het hoofd is niet het enige lichaamsdeel. Wie het tegendeel beweert, liegt. En die de leugen gelooft, zal er niet goed voorstaan, ook al is hij voor alle examens geslaagd. Je moet ook kunnen springen, dansen, turnen en zingen. Anders ben je met je hoofd vol wetenschap een kreupele en verder niets!

Erich Kästner