Nooit ben ik meer getroost
dan toen ik onder jouw takken
naar liefde zocht en vond.
Je hebt me omarmd en me gezegd
dat het allemaal wel meeviel,
dat het leven de moeite waard is
en dat overgave het sleutelwoord is.
Ik vleide me neer tegen jouw sterke stam
en was in een andere wereld
de wereld van liefde en begrip,
mijn tranen vloeiden,
maar het waren tranen
van geluk en tevredenheid.
Nooit ben ik zo bemind als op dat moment,
toen alles goed was en jouw kracht
door mijn aderen stroomde.
Wij waren verbonden in tijd en ruimte.
Ik mis je en zoek je steeds weer
mijn oude vriend, wat heb jij allemaal doorstaan
om zo wijs te worden en zo mild?
Als die eens konden praten, wat zouden ze ons vertellen, hoogstwaarschijnlijk hoe stom wij zijn.
BeantwoordenVerwijderen