Etty Hillesum

Eigenlijk is het zo, geloof ik plotseling. Ik heb waarschijnlijk inderdaad geen schrijftalent. Heb alleen het talent - als men dat zo noemen kan - alles wat men in dit leven als mens kan beleven en voelen en ondergaan te beleven, niet alleen op m'n eigen manier, maar ook op de wijze van vele anderen.

De grootste ondeugden zijn me niet vreemd, maar daarnaast ken ik ook het grootste godsvertrouwen en offervaardigheid en mensenliefde.

Ik kan niet schrijven, maar ik onderga dit leven aan den lijve en in de ziel, van minuut tot minuut, in al z'n windingen en aspecten en kleuren en geluiden. Ik beleef de mensen en ik beleef ook het lijden der mensen. En uit dat beleven zullen zich misschien eens moeizaam woorden omhoogworstelen, die ik zal moeten zeggen en die uit zulk een echte bron komen, dat ze hun weg zullen moeten vinden. Het zullen misschien heel onbeholpen woorden zijn, maar ze zullen gezegd willen worden. Ik ben ook bang voor een zekere vlotheid in m'n schrijven. Ik geloof, dat ik dat zou kunnen, maar het is of ik me daar tegen verzet, omdat ik daarmee toch niet de dingen zal raken, waarom het gaat.

Ik zal mijn woorden nog wel vinden, of liever mijn woorden zullen mij nog eens vinden, misschien ontmoet mijn beleven nog eens de woorden, die het zullen bevrijden. Ik kan niet schrijven, maar kan wel léven. En uit dit echte leven van mij zullen ook eens woorden geboren worden.

Etty Hillesum

19 juni 1942