Zo ineens kan het mij weer overvallen, een diep gevoel van eenzaamheid. Vroeger begreep ik hier echt helemaal niks van en het kon dan ook lang duren voordat ik weer uit die put kwam. Nu is dat totaal anders. Ik herken de rode draad al snel en kan dan vaak de knop alweer snel omdraaien. Vandaag was het er weer eens. Een echte aanleiding kan ik niet altijd gelijk vinden en eigenlijk hoeft dat ook niet. Dit gevoel, dit stukje Zijn, het hoort ook bij mij. Het laat mij iets zien over hoe ik bezig ben.
Voor mij heeft het alles te maken met mij niet verbonden voelen met het geheel. Ik stap dan in een afgescheidenheid, die zo lang zo bekend is geweest, dat het mij nu nog gebeurt. Ik weet dat veel mensen dit gevoel herkennen. Zomaar eenzaam zijn. Terwijl echt alles er is. Dat maakt het dan ook nog eens extra verwarrend. Vroeger wist ik niet goed hoe hiermee om te gaan en probeerde mijzelf met van alles te vullen om die leegte niet te hoeven ervaren. Roken, drinken, eten enzovoort. Nu weet ik, dat ik gewoon even de weg naar mijzelf kwijt ben, dat ik mij verstop achter mijzelf of anderen en mij niet laat zien zoals ik ben. Dat geeft een eenzaamheid, dat ervaar ik als eenzaamheid omdat ik mij dan afsluit van de stroom die mij verbindt met alles wat er is. De stroom met mijzelf.
Sweet chestnut (tamme kastanje) van de bachremedies laat deze spiegel zien. Ze noemen het wel eens de "eenzaamheid van de ziel" en dat vind ik een hele mooie: als je de connectie met jezelf, je ziel niet voelt (terwijl die er altijd wel is) kun je je gewoon heel eenzaam voelen.
Het vraagt moed om in die spiegel te durven kijken.
Jezelf in de ogen kijken en zeggen ..."Ik hou van jou, gewoon zoals je bent. Je mag er helemaal zijn zoals je bent."
Ik heb een speciaal plekje in mijn hart voor Sweet Chestnut. Deze remedie heeft mij veel geholpen, vooral om de tranen ook te durven laten stromen en dat het goed is zoals het is.
En vandaag? De zon schijnt en ik zie alles weer zoals het is. Dat inderdaad alles er is en dat ik een deel ben van dit geheel en dus ook nooit echt alleen. Iemand zie ooit eens tegen mij "Je bent nooit alleen, je hebt altijd jeZelf" en dat is gewoon waar voor mij.
Je bent nooit alleen ... want je bent al(les) in-één.
Wat mooi beschreven. Ik ga er nu vanuit dat het over jezelf gaat?
BeantwoordenVerwijderenbachremedies doen echt iets voor je, wat mooi dat je er een gevonden hebt die je in je hart sluit. Die echt precies bij jou past.
Tranen mag je ook laten stromen, het geeft juist daarna zo een bevrijd gevoel. Heb me altijd afgevraagd waarom er zo gevochten wordt tegen tranen?
Heel herkenbaar voor mij de gevoelens die je beschrijft. Ik gebruik helaas nog wel vaak eten om aan allerlei onaangenaamheden te ontsnappen. Ook al ben ik me zeer bewust van het feit waarom ik het doe en het niets oplost en ik ook weet waar ik echt naar verlang. Het vereist inderdaad moed om dit veilige patroon achter te laten en dingen onder ogen te zien en te kiezen voor het onbekende. Eten schept een gevoel van schijnveiligheid en controle en vormt een wig tussen wie ik ben en wie ik zou kunnen zijn, tussen mezelf en anderen, tussen overleven en leven. Het houdt me op de plek waar ik nu ben. De keuze lijkt dan makkelijk gemaakt, helaas werkt het in de praktijk bij mij nog anders uit. Hoe helderder en duidelijker het is hoe meer dat destructieve deel in actie komt. Onder andere jouw stukjes en die van anderen voeden het verlangen naar die andere weg, het verlangen dat er er al zo lang is. Maar nu nog de stap naar het handelen ernaar, antwoord vinden op de vragen wat me hiervan weerhoudt en wat me kan helpen die stap wel te maken.
BeantwoordenVerwijderenIk ben kort geleden ook begonnem met het uitproberen van verschillende bachbloesems. Ik heb het gevoel dat de werking heel subtiel is. Ik herken me in veel bloesems, dus het is soms lastig kiezen. Vandaag eens proberen een nieuw flesje te maken.