Soms worden we beheerst door een gevoel van droefheid waar we geen vat op hebben. We begrijpen dat het magische moment van die dag voorbij is, en dat we niets ondernomen hebben.
Dan verbergt het leven zijn magie en kunst. We moeten luisteren naar het kind dat we ooit waren en dat nog steeds in ons existeert. Dat kind herkent die magische momenten. We kunnen zijn klacht smoren, maar zijn stem tot zwijgen brengen kunnen we niet.
Uit: Aan de oever van Piedra huilde ik
Paulo Coelho
Zijn stem tot zwijgen brengen zou tot een ongelukkig leven lijden. Soms smoor ik zijn klacht uit braafheid. Maar vaak geeft hij je gewoon een duwtje waardoor je noodgedwongen naast het pad terecht komt. Het eerste moment neem ik hem dat niet in dank af, daarna ben ik dankbaar voor het duwtje en daag ik hem graag uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie achter