Een waterdrager moest elke dag voor zijn meester naar de rivier om water te halen. Aan weerszijden van zijn lichaam hing een kruik aan een houten juk.
De ene kruik was zo goed als nieuw, puntgaaf en zonder lek, de andere kruik was oud en gebarsten en hij verloor permanent water. Bij thuiskomst bleek soms de helft van deze kruik al leeg te zijn en dat deed de oude kruik
veel verdriet.
Op een dag kon hij zich niet meer inhouden en zei tegen de waterdrager: "meester ik schaam me zo".
"Waarom dat?", vroeg de waterdrager.
"Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert dagelijks de volle inhoud water af, terwijl ik onderweg steeds water verlies".
"O, is dat het?", antwoordde de waterdrager. "Maar daarom gebruik ik je juist zo graag. Zijn die mooie bloemen langs de weg je niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant. Een tijd geleden heb ik daar zaad uitgestrooid, jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken."
De gebarsten kruik was stil, zo had hij het nog nooit bekeken. Hij had de bloemen wel zien groeien, maar dat zijn meester hem bewust in dienst heeft gehouden en dat hij hem ondanks alle gebreken toch kon gebruiken, dat was nog nooit bij hem opgekomen.
Het blijft een leuk verhaal.
BeantwoordenVerwijderenprachtig diana, wat een mooi verhaal , ik ken het en ben nog steeds onder de indruk:-)
BeantwoordenVerwijderenzo zie je maar dat alles
BeantwoordenVerwijderenzijn nut en kwaliteiten heeft,
ook oude spullen en ik durf te beweren
ook mensen. ♥