Op de bodem van een oude vijver leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep ooit terug kwam nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies die op het water dreven.
Zij beloofden elkaar dat de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken, terug zou komen om te vertellen wat er met hem was gebeurd. Al gauw voelde één van hen de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken; hij rustte boven op het lelieblad uit en onderging de glorieuze verandering die van hem een libel met prachtige vleugels maakte.
Tevergeefs probeerde hij zijn belofte te houden. Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden beneden. Toen begreep hij dat zelfs als ze hem konden zien zij zo'n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als één van de hunnen.
Het feit dat wij onze vrienden niet kunnen zien of contact met hen kunnen hebben na de verandering die wij de dood noemen,
is geen bewijs dat zij niet langer bestaan.
Walter Dudley Cavert
Interessant.
BeantwoordenVerwijderen