Herhalingsdwang

Stel je voor dat je je arm hebt gebroken maar je voelt de pijn niet. Dan loop je met je arm door de stad en je bent niet voorzichtig. Je belast je arm teveel en iedereen botst er regelmatig tegenaan want je beschermt je gekwetste arm niet. Je arm zal uiteindelijk nog meer pijn doen. Het voelen van pijn heeft immers een functie, namelijk dat je dat wat pijn doet beschermt tegen nog meer pijn.

Maar als nou niet je arm is gebroken maar je hart? Door je ouders bijvoorbeeld omdat ze niet naar je omkeken, je niet verzorgden en vernederden? Dan doet dat pijn. Maar stel nu dat je vroeger die pijn ook niet mocht voelen? Je hebt jezelf wijsgemaakt dat je geen pijn hebt en dat je hart niet bloedt, dat het niet aan je ouders ligt enzovoort. Wat is dan het resultaat? Wat is de kans op pijn als je je hart niet beschermt tegen pijn?

Je kiest opnieuw voor mensen die niet goed voor zijn. Je gaat relaties aan met mensen die je misbruiken, je vernederen en je ten diepste kwetsen. En die je hart nog meer verwonden. Je weet het misschien wel maar je voelt het onvoldoende zodat je nog meer gewond raakt.

Mensen die psychisch verwond zijn in hun jeugd maken helaas in hun latere leven vaak onverstandige keuzen. Ze komen in destructieve relaties terecht. Dit fenomeen wordt "herhalingsdwang" genoemd. Soms zegt men dat die dwang ontstaat om iets goed te kunnen maken wat in het verleden is fout gegaan. Wanneer je vader nooit van je hield, kies je daarna een partner die niet van je houdt. Dan probeer je de problemen van vroeger op te lossen door heel erg je best te doen in de hoop dat de liefde alsnog zal komen. Wanneer deze man van je gaat houden, heb je je geschiedenis immers overwonnen.

Het zijn onbewuste processen die het drama van de herhaling realiseren. Een soort reparatiepoging van de geest die negen van de tien keer mislukt waardoor de persoon in kwestie nog meer schade oploopt. Het vallen op de foute vrouw of man.

Uit: Niemandskinderen
Carolien Roodvoets