Impasse

De man was moe, hij zag het leven niet meer zitten.
Hij zag zichzelf alleen maar zitten op de stoel.
Hij had geen kracht meer om zijn tuintje om te spitten.
En kreeg een grenzeloos, vereenzaamd, leeg gevoel.

Toen heeft hij heel lang aan zijn kamerraam gezeten.
Alsof hij wachtte op een teken, een geluid
van buitenaf dat hem weer nieuwe kracht zou geven.
Maar tevergeefs, keek hij er elke dag naar uit.

Zo heeft hij heel lang aan dat stille raam gezeten.
De tuin werd groen en toen grijs en toen weer groen.
Totdat hij godzijdank tenslotte heeft begrepen.
Dat er geen teken kwam ... dat hij het zelf moest doen ...