Over een oude samurai

Vlakbij Tokio woonde een illustere samurai, een bejaarde man al, die het Zenboeddhisme praktiseerde en onderwees aan de jeugd. Er werd verteld dat hij als zwaardvechter nog steeds iedere tegenstander de baas was, ondanks zijn hoge leeftijd.

Op zekere middag kwam er een jonge krijger bij hem, van wie bekend was dat hij absoluut geen scrupules had. Zijn tactiek bestond eruit dat hij zijn tegenstander beledigde, diens eerste beweging afwachtte - hij had een scherp oog voor verkeerd ingezette manoeuvres - om vervolgens met een verpletterende snelheid tot de tegenaanval over te gaan.

De jonge ongedurige krijger had nog geen enkel gevecht verloren. Hij kende de naam en faam van de oude samurai, en door hem te verslaan zou zijn eigen roem groter worden. Hij daagde de samurai uit tot een gevecht. De oude man nam de uitdaging aan, ook al waren zijn leerlingen erop tegen. Ze gingen naar het plein in het centrum van de stad. De jonge krijger begon de oude meester te beledigen. Hij schopte steentjes in zijn richting, spuugde hem in zijn gezicht, werkte het hele repertoire aan provocaties af en beledigde zelfs de voorouders van de oude meester. Hij deed er werkelijk alles aan om hem uit zijn tent te lokken, urenlang, maar de meester reageerde niet. Toen de middag ten einde liep was de eerst zo onstuimige krijger uitgeput en vernederd. Hij vertrok.

Verbaasd en teleurgesteld dat de meester zich zo had laten beledigen, vroegen de leerlingen hem:

"Hoe hebt u zoiets kunnen tolereren? Ook al wist u dat u misschien zou verliezen, waarom trok u niet uw zwaard? U gedroeg u als een lafaard."

De samurai zei:

"Stel, iemand komt naar je toe met een cadeautje maar jij neemt het niet aan, van wie is dan dat cadeautje?"

"Van degene die jou dat wil geven."

antwoordde een van zijn leerlingen.

Datzelfde geldt voor dingen als jaloezie, boosheid en beledigingen," zei de meester, "als je zulke zaken niet aanneemt, blijven ze gewoon van degene die ze met zich meezeult.

Paulo Coelho