Het leven is een sleur hoor je vaak zeggen.
Alles is hetzelfde, je werk,
je huishouden.
Dag in, dag uit, steeds opnieuw,
Dag in, dag uit, steeds opnieuw,
eten, drinken,
slapen.
Je vind er niets meer aan.
Je wordt er zo moe van
en, het duurt
zo lang.
Misschien leven we in die sleur
omdat we niets meer te wensen
hebben,
niets meer om naar uit te kijken,
niets meer waar we warm voor
lopen,
waar we van dromen, waar we aan willen werken.
Dan valt de dag als
een nacht om ons heen.
We zijn moe, we hebben nergens zin in,
we zien geen
zin, geen betekenis.
Ondanks het ritme van alle dag
zijn er mensen die
vol verwachting leven.
Mensen die vrede op aarde verwachten,
mensen die
hopen, dat het morgen beter zal gaan,
mensen die geloven
dat de dood niet
het laatste woord heeft.
Een man die wacht op werk.
Een zieke die
wacht op bezoek.
Een meisje dat wacht op een brief.
Een kind dat
wacht.
Ongeduldig, waakzaam, elke dag opnieuw,
vol
verwachting.
Lang kan het soms duren.
Soms twijfel je of het ooit zal
gebeuren.
Soms val je bijna in slaap, in sleur,
maar wees dan waakzaam,
blijf wakker.
Houdt het vuur aan, de lampen brandend,
want het zal
gebeuren.
We zijn in afwachting van dat gebeuren.
BeantwoordenVerwijderen