De libel

Duizend tranen kon ik huilen

van afscheid en verdriet

Omdat mijn oma dood zou gaan

want dat wilde ik echt niet.

Ergens wist ik dat het niet erg was

En dat het bij het leven hoort

Maar wat dood gaan nu betekende

Daarvoor had ik nog geen woord.

Tot ik een libel zag zitten

Bij het water in het riet

Zij vertelde mij van vroeger

Toen zij haar lichaam eens verliet.

Het paste niet meer en het was ziek

Ze mocht het achterlaten

Dat was niet leuk en deed verdriet

Dat had ik in de gaten.

Ze heeft haar lichaam afgestaan

Vliegt nu rond als engel

Doorzichtig als een zachte wind

Soms stormend als een bengel.

Ik stak mijn hand uit en ik voelde

Hoe de libel zachtjes kroop

Nu is ze samen met oma Engel

bij mij terwijl ik mijn leven loop.

Soms kan ik wel tranen huilen

Van afscheid en verdriet

Maar ergens diep van binnen weet ik

dat oma mij nooit echt verliet ...