Zomaar is het er. Dat moment van diepe eenzaamheid. Van je niet begrepen voelen door de ander. Van het zo graag willen delen en het lukt net niet. ... net niet.
Het doet pijn. Steeds maar weer.
Het doet pijn. Steeds maar weer.
Ik probeer die momenten met de emoties te aanvaarden. Aanvaarding maakt me sterker en onafhankelijker. ... ik probeer, maar val nog zo vaak terug op mijn oude patroon van verzet.
Buigend op de wind
is de wilg ons een voorbeeld
van waardig aanvaarden.
De laatste zin is top.
BeantwoordenVerwijderen