Ego en Ziele pijn

 

De oorsprong van pijn is een conflict tussen de levenskrachten gericht op evolutie en groei en de beschermingslagen of overlevingsmechanismen die de levende wezenskern omgeven. Deze beschermingslagen houden de levenstroom tegen.

Zowel egopijn als zielenpijn veroorzaken ervaringen van lijden. Er is echter een betekenisvol verschil tussen beide dimensies van lijden.

Egopijn is het resultaat van verzet tegen verandering die moet plaatsvinden, niet alleen in het eigen innerlijk maar ook in de fysieke omgeving.

Zielenpijn komt voort uit het proces van het ondergaan, het doorleven, van noodzakelijke veranderingen in ons leven.

Tijdens onze perioden van lijden worden we geconfronteerd met "waarom" vragen. Acceptatie van wat is en inzicht verwerven in het dieperliggende proces van transformatie is dan de grootste klus en uitdaging.

Hoewel het moeilijk kan zijn aan de hand van wat we voelen onderscheid te maken tussen egopijn en zielepijn bestaat het verschil in de mate waarin we ons bewust zijn van de continuïteit van bewustzijn die verbonden is met de werking van de Kosmische wet van oorzaak en gevolg. Continuïteit van bewustzijn is verbonden met de scholing van de ziel over meerdere levens en levenservaringen.

Zo is er bijvoorbeeld een soort pijn die innig verbonden is met krenkingen van het ego.

De behoeften van het ego zijn o.a. aandacht, bewondering, zeggenschap, macht, seks en geld.

Variabele factor is de mate waarin en hoever iemand wil gaan om zijn behoeften vervuld te krijgen. Ons ego zal vaak heel ver willen gaan om aan zijn trekken te komen. De behoefte indruk te maken op anderen, een 'œcentrale' rol te spelen, het gevoel willen hebben een 'echte man of vrouw' te zijn wortelt altijd in het ego. Wanneer deze behoeften onvervuld blijven veroorzaakt dit egopijn. Het ego voelt zich afgewezen of genegeerd en dit kan de behoefte versterken een emotionele rekening te 'vereffenen'. Ook kan het leiden tot zelfafwijzing en minderwaardigheids - gevoelens. Egopijn kan ook leiden tot een verbitterde geesteshouding, gekenmerkt door zelfmedelijden.

Iemand die met een ego/identiteitscrisis worstelt heeft tegelijkertijd de kans om die egopijn in het licht te zien van een ontwikkelingsproces dat tot verdieping van zijn persoonlijk bewustzijn en inzicht leidt. Dit gebeurt als we ons openstellen voor de levensles in deze situatie. Die ene verschuiving van perspectief kan de stoot geven tot het op gang komen van het genezingsproces en de pijn een richting wijzen waarin zij kan wegstromen in plaats van maanden of zelfs jaren opgekropt te blijven.

De keuze om een egocrisis als een leerervaring te zien staat gelijk met de keuze je ziel bij het genezingsproces te betrekken. Hierdoor geven we de crisis (die in zichzelf neutraal is) doel en betekenis.

Zielenpijn is het symptoom van het proces waarin we bezig zijn iets te verwerken waaraan we niets kunnen veranderen, iets dat we niet kunnen vermijden, noch op de een of andere manier uit ons leven bannen.

Waar egopijn vaak het gevolg is van keuzes (die gemaakt zijn terwijl we weten dat ze niet verstandig zijn en desondanks maken we ze) valt er bij zielenpijn niets te kiezen. De invloed voltrekt zich op een veel dieper niveau en ook het doel en de betekenis ligt veel dieper verborgen.

Lijden waarbij de ziel betrokken is leert ons iets over onszelf. Over onze innerlijke sterke punten, over onze schaduwkanten en over ons vermogen om diepe overtuigingen te veranderen en boven vroegere beperkingen uit te stijgen.

Dit niveau van lijden is te vergelijken met een soort van 'afschudden' van allerlei aspecten van onze persoonlijkheid die een belemmering kunnen zijn voor de verdere ontwikkeling van onze innerlijke Identiteit, ons innerlijke Zelf.

De rol die dit niveau van lijden in de menselijke ervaring speelt houdt rechtstreeks verband met het hogere spirituele doel van het Leven zelf.

Onverschillig hoe iemands persoonlijke conclusies over het doel van het leven ook zijn, altijd zorgt de natuurlijke intelligentie van het leven ervoor dat ons leven zich voltrekt volgens een cyclus waarin we voortdurend met ervaringen, uitdagingen worden geconfronteerd die ons aansporen om vraagtekens te zetten bij ons inzicht en onze overtuigingen omtrent de aard van de werkelijkheid, en ons te bezinnen op onze deelname aan het Leven. De conclusies die ieder van ons in reactie op deze ervaringen trekt zijn subjectief.

Het zou kunnen zijn dat een groot deel van het lijden dat ons overkomt het natuurlijke gevolg is van het feit dat we zijn vergeten dat ons leven een spiritueel doel heeft en dat wij, als we niet in overeenstemming met dat spirituele doel leven, we vanzelf in een crisis belanden als een mogelijkheid om de prioriteiten van ons leven opnieuw op een rijtje te zetten. We worden ons steeds bewuster van de invloed die emotionele stress op ons fysieke lichaam uitoefent. Lijden dwingt ons onze aandacht naar binnen te richten.

Een van de belangrijkste valse doelstellingen die we in het leven kunnen najagen is het bijgeloof dat wij op een of andere manier het leven zodanig kunnen inkleden dat we moeilijkheden kunnen ontlopen. Leven gaat gepaard met groeipijn. Het is dus heel wat realistischer om ons te leren verzoenen met de levenscyclus, en de nodige lessen trekken uit de wijsheid die in de natuurlijke opeenvolging van een afsluiting en een nieuw begin opgesloten ligt.

Leven is evolutie, en dus verandering en ontwikkeling.