Het contract

Dina Peterson, zelfmoord slachtoffer, 36 jaar, verscheen voor een tribunaal van elf engelen. Het waren de engelen die verantwoordelijk waren voor het bijhouden van gegevens. Toen ze daar verscheen, vroegen ze haar vriendelijk om toch te gaan zitten. De voorzitter zei: "Lieve Dina, voor onze gegevens registratie moeten we twee belangrijke dingen van je weten. Ten eerste, waarom heb je je leven voortijdig beeindigd? En ten tweede willen we, dat je een contract afsluit voor je volgende leven, waar je dan naar toe wilt."

Dina zat daar, en voelde zich tamelijk verward. "Ik dacht, dat ik naar de hemel zou gaan, als ik stierf", zei ze.

"O nee," zei een engel. "Dat is alleen maar een sprookje. Er zijn zoveel dingen, die je moet leren. Je kunt gewoon niet verwachten, dat je dat allemaal in één leven kunt leren. Nee hoor, we geven je heel veel gelegenheden om te leren, die dingen te leren, die jij wilt leren. Je komt dan hier, zodat je elke keer kunt kiezen waar je naar toe wilt, en onder welke omstandigheden je wilt leven.

Dina was stomverbaasd. Dit was toch wel heel anders, dan ze ooit had geleerd. "Nou goed dan, ik denk, dat het goed is, te vertellen, waar ik vandaan kom. Ik groeide op bij een ouderpaar, die niet echt van me hielden. Ze gaven niet veel om me, en praatten weinig met me. Gewoonlijk hadden ze het druk genoeg met hun eigen leven en met hun vrienden. Ik voelde me eigenlijk nooit door hen gesteund. Ze knuffelden me nooit, en ik heb ze in mijn bijzijn elkaar ook nooit zien kussen of knuffelen. Ik denk, dat ikzelf daarom ook zo koel en afstandelijk ben.

En dan was ik verzeild geraakt in die uitzichtloze baan. Ik wist ook niet echt, wat ik wilde doen, en probeerde heel wat jobs. Ik had steeds wel genoeg kennis en vaardigheden voor de werkzaamheden in elke baan, maar de beloning was niet best. Het was moeilijk om aan geld te komen, en ik had twee kinderen te verzorgen. Ik heb er altijd van gedroomd een actrice te zijn, dat was mijn ideaal. Ik had maar weinig vrienden, één of twee. Vaak waren ze voor langere tijd weg, en dan was ik helemaal zonder. Ik zie er tamelijk ongewoon uit. Sommige mensen zeggen, dat ik mooi ben, maar ik denk, dat vele mensen me als een buitenbeentje zien, die niet in hun patroon past. Ik ben ook inderdaad niet zo gewoon, weet je. Ik heb veel ongewone ideeën en in m'n doen ben ik ook wat afwijkend. Ik hou ervan om op mezelf te zijn, en peins dan veel. Ik hou ervan om toneel te spelen. U ziet het, ik pas niet zo goed in het doorsnee patroon."

"Ja, ik was ook tamelijk ziekelijk. ik had niet zoveel energie. Ik was vaak gauw moe, voelde me vaak ziek worden en lag daarom veel in bed. Er waren tijden, dat ik werkelijk niemand om me heen wilde hebben, en m'n kinderen irriteerden me dan erg. Ze wilden dan bij me in de kamer komen, en stoorden me bij mijn overpeinzingen. Ik veronderstel, dat ik geen goede ouder was. Ik hield er niet echt van, om veel tijd aan de kinderen te spenderen. Ik weet ook niet echt, hoe ze zijn. En ik denk ook niet, dat ze veel om mij gaven. En ik werd er ook doodmoe van, om als een gemakkelijk slachtoffer beschouwd te worden, dat mensen maar alles van me konden krijgen, wat ze wilden. Ik had vaak teveel angst om nee te zeggen. Ik voelde me een slecht mens, als ik nee zou zeggen. Zo langzamerhand werd ik doodmoe van dat alles. En ik dacht, ik wil hier niet langer leven, dus dan maar gewoon stoppen, naar de hemel gaan, en daar dan lekker uitrusten. Maar ik begrijp nu, dat dat dus niet klopt. Jullie vertellen me dus, dat ik weer terug moet gaan." Dina pauzeerde, om even rustig adem te halen.

Een van de engelen zei:" Ja, het is waar, dat je terug moet gaan; je bent echter vrij om te kiezen wat je wilt zijn en doen op aarde. Je hebt ons nu verteld, waarom je jezelf doodde, waarom je nu dus hier bent, wil je er wellicht over nadenken over het nieuwe contract, dat je met ons afsluit.

"Oh jee, over zoiets heb ik eigenlijk nooit echt nagedacht. Ik had een stel Latijns Amerikaanse kennissen, die uit grote, liefhebbende gezinnen kwamen. Ze waren altijd zo vrolijk en vrijgevig. Ik geloof, dat, wanneer ik terug moet, ik in zo'n gezin zou willen leven, zo mogelijk in Californië. Ik heb ook wel zwarte families gezien, die zo liefhebbend waren. Maar met vooroordelen wil ik niets te maken hebben. En verder, eh, ik wil geen baan hebben, waar ik zo hard moet sloven. Of ik wil een rijke man, of eh, ik wil slim genoeg zijn om zelf een heleboel geld te verdienen. Wanneer ik geen zin heb om te werken, dan moet ik in staat zijn gewoon niets te doen, ja, dan zou ik ook van m'n werk kunnen houden. Ik heb er genoeg van, om werk te doen, dat geen vooruitzichten biedt.

Ik wil creatief zijn, en het gevoel hebben, dat ik door mijn werk een positieve bijdrage lever aan de wereld. Ik wil een vriendelijke persoonlijkheid hebben, met veel vrienden, ik zou willen, dat iedereen me aardig vindt. Maar als ik dat zou wensen, wil ik ook genoeg tijd voor mezelf hebben. en ik wil er knap uitzien en een mooi figuur hebben. Ik wil, dat mensen graag naar me kijken, maar niet alleen om m'n uiterlijk. Ik wil zowel van binnen als van buiten mooi en lief zijn. En iedereen zou dan zeggen, 'ze is in alle opzichten een aangename persoonlijkheid. Ja, dat zou ik heel fijn vinden. Ik zou een goede gezondheid willen hebben, en wil dan graag vaak door mensen omgeven zijn. Ach ja, daar schiet me nog iets te binnen. Ik zou zelf ook van mensen willen houden. Het leek er nu op, dat zoiets me helemaal niets kon schelen, en ik zou toch echt om mensen willen geven.

"En dan wil ik een liefhebbende ouder zijn, of misschien wil ik wel een poos geen kinderen hebben. Ja, dat zou een goed idee zijn, in elk geval totdat ik geleerd heb een goede ouder te zijn. Hm, misschien heb ik helemaal geen tijd voor kinderen, bij alles wat ik me nu al heb gewenst."

"Het laatste is, dat ik zelfbewust genoeg ben, om nee te zeggen als ik dat wil, en ook alleen ja te zeggen, als ik dat echt wil. Ik wil, dat ik doen kan, wat ik wil, en niemand zou dat dan erg vinden, of me erom veroordelen, en ik zou vrij willen zijn om te komen en te gaan, wanneer ik wil."

"Nou Dina, dat lijkt een indrukwekkend contract," zei de engel. "Ik denk, dat we dat alles wel voor je kunnen regelen. Ik heb echter nog één vraag over je contract. Wat hoop je tot stand te kunnen brengen in dat leven?"

"O," zei Dina. "Bedoelt u, dat ik moet beslissen wat ik bereiken wil?"

"Natuurlijk," zei de engel, "Daarom gaat het nu juist."

"O, eh, tsja, het enige wat ik zo zou kunnen bedenken, is te begrijpen wat liefde nu eigenlijk is. Ik geloof, dat ik dat zou willen bereiken. Ach nee, ik denk, dat ik zover zou willen komen, dat ik van mezelf zou kunnen houden, dat ik genoeg liefde voor mezelf, genoeg geluk en geld bezit, om niet weer zover te komen, dat ik zou willen sterven"

"Dat klinkt voortreffelijk" zei een andere engel, "Ik denk, dat we daarmee een prima contract hebben. Goed, hier is een kopie ervan voor jou Dina, en wij zullen een kopie bij je gegevens hier voegen."

"Ik heb nog een vraag" zei Dina, "Ik zei toch, dat ik dacht, dat ik na m'n zelfmoord naar de hemel zou gaan. Nu hebt u me verteld, dat ik daar niet naartoe ga. Ga ik nou dan nu naar de hel? "

"O jeetje," zei de engel. "Waar heb je die sprookjes gehoord? Nee hoor, er is niet zo'n plaats waar iemand voor straf naar toe gaat. We geloven helemaal niet in straf. We geloven ook niet in beloning. We geloven alleen in de liefde. En we weten dat de hemel en de hel alleen binnen in je bestaan. Bij bepaalde gevoelens heb je het gevoel, dat je in de hemel bent, andere gevoelens zijn de hel voor je. Ik weet zeker, dat je beide soorten gevoelens wel kent."

"Dat klopt," zei Dina. "Zo heb ik dat eigenlijk nog nooit gezien. Het gaat erom, hoe je de dingen zelf ervaart, die bepaalt, of je in de hemel of in de hel leeft. Alleen ikzelf kan me in dit opzicht belonen of straffen."

"Misschien wil je ook wel horen, hoe je vorige contract luidde. Dat zou je wel eens heel interessant kunnen vinden", zei een andere engel.

"Ik wist helemaal niet, dat er een vorig contract was."

"Jawel hoor, we willen je iets vertellen over het contract, dat je had toen je als Dina Peterson op de wereld kwam. Kort daarvoor stierf je in 1926 in Italië. Je had toen elf kinderen, en moest heel hard werken. Je had toen een hele grote familie, die allen erg aan elkaar hingen, veel kennissen en rijkelijk goed te eten. Je was een gezette, robuuste vrouw, met veel energie. Wat je ons daarna vroeg, waren ouders, die je genoeg ruimte voor jezelf gaven en je als een slimme en intelligente persoon zouden behandelen, je veel vrijheid zouden geven, en erop te vertrouwen, dat je voor jezelf kon zorgen. Ze moesten je je gang laten gaan, zonder voortdurend op je nek te zitten."

"Je wilde een baan hebben, net als de meeste mannen. Je wilde de tijd hebben om te kunnen dromen, te kunnen denken en om creatief te kunnen zijn. Je wilde niet zoveel mensen om je heen hebben, je wilde rijkelijk de ruimte te hebben om te ademen. Je wilde hooguit een paar vrienden hebben, en slechts een klein gezin. Je wilde lang en slank zijn, en je wilde niet voortdurend horen, dat je een mooie vrouw was, of dat je zo'n goede moeder was, of hoe aardig je wel was. Je wilde uniek zijn, een buitenbeentje, je wilde anders zijn en andere dingen doen als de meeste andere mensen, je wilde wel wat lijken op de vrouwen in films. Je zei, dat je, omdat je tevoren zoveel werk had gehad met je kinderen, eten koken, schoonmaken, dat je niet meer zo hard wilde werken. Je wilde wel, net als Camille, een beetje ziekelijk zijn. Je wilde vaak alleen zijn. Je wilde weinig of geen kinderen, zodat je veel kon uitrusten. En als je kinderen had, dan moesten ze zelfstandig en onafhankelijk van aard zijn. Je wilde meer een echte dame zijn, en rustig, omdat je tevoren zo luidruchtig was. Dat waren de punten van je vorige contract."

Dina was stomverbaasd. Twee kleine tranen rolden over haar wangen. "Het lijkt erop, dat ik precies gekregen heb, waarom ik had gevraagd. Ouders die me de ruimte gaven, veel rust, geen zwaar werk. Ik was creatief, acteerde zelfs een beetje. Ik ben er helemaal ondersteboven van. Ik heb zelfmoord gepleegd, omdat ik kreeg wat ik mezelf gewenst had." Ze veegde met haar hand over haar ogen.

"Nee, nee," zei de jongste engel vriendelijk. "Het ging erom hoe je in dat leven over jezelf dacht, dat je jezelf als ongelukkig en foutief zag, die je voor die daad lieten kiezen."

"Je kunt zoveel kansen krijgen als je wilt", zei een andere engel, terwijl hij de hand op Dina's schouder legde. "Je wordt niet voorgoed verdoemd. Je krijgt de gelegenheid net zo vaak terug te gaan als nodig is; totdat je geleerd hebt, dat het er niet om gaat wat je hebt, of wie je bent. Het gaat erom hoe je jezelf en anderen lief hebt, dat je het gevoel geeft, in de hemel te zijn."

Plotseling werd alles zwart. Het volgende, wat Dina hoorde was de stem van de dokter, die zei: "het is een prachtig klein meisje, mevrouw Sanchez. De dokter was alleen verbaasd, dat de baby niet huilde.

Tekst Dennis Balagtas