Stop and hear the music

Bij de ingang van metrostation L’Enfant Plaza in Washington DC stond 43 minuten lang een straatmuzikant met een honkbalpet te spelen op zijn viool. Het was ochtendspitsuur. Op dit tijdstip liepen naar schatting 1000 mensen door het station naar hun werk.

Slechts zes mensen stopten voor de muzikant en bleven even staan. Degene die het meeste aandacht aan de violist besteedde, was een driejarige jongen. Zijn moeder sleepte hem gehaast mee, terwijl het jongetje achterom bleef kijken. Ongeveer 20 mensen gaven de muzikant geld, maar liepen verder in hun gewone tempo door. Uiteindelijk haalde hij 32,17 dollar op. Toen hij ophield met spelen en het weer stil werd, merkte niemand dat op. Laat staan dat er een applausje klonk.

De muzikant was Joshua Bell, één van de beste musici ter wereld. Hij speelde geen huis-, tuin- en keukendeuntjes, maar stukken van Bach voor viool solo en andere meesterwerken. Hij speelde op een Stradivarius van 3.5 miljoen dollar. Twee dagen daarvoor had hij een optreden gegeven in het uitverkochte theater van Boston. De kosten van de tickets voor dit optreden waren 100 dollar per plaats. Hij werd uiteindelijk door slechts één persoon herkend, namelijk door een huisvrouw die enkele weken daarvoor een optreden van hem had bijgewoond.

Bell speelde incognito in het metrostation op uitnodiging van de Washington Post. Het optreden was een onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en prioriteiten bij mensen. Het hele experiment werd vastgelegd met een verborgen camera en microfoon. Dat filmpje ging sindsdien de hele wereld over.

Dit experiment heeft velen aan het denken gezet. Herkennen we wel talent, als dat talent zich in een onverwachte context presenteert? Kunnen wij in een gewone omgeving op een ongewoon uur schoonheid herkennen? Hoe vast zitten wij in onze eigen referentiekaders? En de meest indringende vraag: als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar één van de beste musici ter wereld, hoeveel andere zaken gaan dan aan ons voorbij?

Maar natuurlijk kun je het ook van een heel andere kant bekijken, als dit experiment dan toch over waarnemingsvermogen, smaak en prioriteiten gaat. Want het gaat ook over het stellen van de juiste vragen.

Hadden de metrobezoekers niet gewoon een heel andere muzieksmaak? Vonden zij op tijd komen op dat moment wat belangrijker dan genieten van muziek? En werd het talent van deze violist niet overgewaardeerd als zoveel mensen hun haastige tocht er niet voor onderbreken?

Klik hier voor de video.