Être homme, c'est être responsable

Eén van de mooiste bladzijden uit het werk
van A. de Saint-Exupéry is wellicht deze:

Hij maakte een proefvlucht over het besneeuwde Andesgebergte. Nooit is daar al iemand overgevlogen. In die sneeuwwoestijn moet hij een noodlanding maken. Alle hoop is vervlogen. Niemand kent de plaats waar de piloot naast zijn tuig staat. Niemand zal overvliegen. Niemand.

Hij begint te stappen. In welke richting moet het. Zal hij ergens geraken? En er is geen voedsel. Hij stapt. Zijn schoenen gaan stuk en hij gooit ze weg. Zijn voeten bevriezen. Hij loopt op open wonden. Hij is uitgeput en verhongert. Hij heeft pijn. Ziet geen uitkomst meer.

"Er besloop me zo'n verschrikkelijk verlangen om in de sneeuw te gaan neerliggen en nooit meer wakker te worden, om te bevriezen in mijn slaap. Maar toen dacht ik aan mijn vrouw. Wanneer ik mij zou neer gaan leggen in de sneeuw en doodvriezen, ben ik er wel van af. Maar dan zou mijn vrouw alleen achterblijven. Dan zou zij nooit de vreugde meer kennen haar man te zien thuiskomen".

Hij dacht aan zijn kinderen. En dan ging er een gedachte door zijn hoofd. Hij beeldde zijn vrouw in die zei: "Leeft hij? Indien ja, dan stapt hij naar me toe. Leeft hij, dan stapt hij, uit liefde voor mij. Leeft hij, dan stapt hij ..."

Op dat ritme: leeft hij, dan stapt hij ... stuikt hij van de ene voet op de andere tot hij bewusteloos neervalt en weer tot bewustzijn komt in een klein hospitaal aan de voet van de Andesketen. Ze hadden hem gevonden aan de sneeuwgrens.

Hij zegt tot de omstanders:

"Wat ik gedaan heb zou geen enkel beest doen. Om zoiets te doen, moet je mens zijn, moet je liefhebben. Omwille van mijn vrouw heb ik dat gekund. Want mijn vrouw zegt: leeft hij, dan stapt hij ... naar mij toe.

Want: être homme, c'est être responsable.

A. de Saint-Exupéry